Ο Καρκίνος, έχει πολλά ονόματα. Από κείνο, η κακιά αρρώστια, η επάρατη νόσος, το κακό, η παλιοαρρώστια, ή χωρίς να αναφερθεί τίποτα, μόνο η σιωπή.
Και μόνο στο άκουσμά της, δημιουργούνται συναισθήματα, πράξεις, δράσεις και αντιδράσεις που δεν τολμούμε να εκφράσουμε.
Ο καρκίνος, είναι ένα θέμα γεμάτο αγκάθια, δύσκολο και κρύβει μέσα του πολύ πόνο, φόβο, θλίψη και μοναξιά.
Ακόμη και στις μέρες μας, που τόσοι άνθρωποι γύρω μας νοσούν από καρκίνο, είναι ίσως η μοναδική ασθένεια που την έχουμε αναγάγει σε ταμπού.
Δεν έχουμε όλοι μας καρκίνο, αλλά όλοι τον φοβόμαστε. Μόλις αρρωστήσουμε, πριν ακόμη πάμε στο γιατρό, σκεφτόμαστε : και αν με βρήκε ο καρκίνος;. Όταν περιμένουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων που κάναμε φοβόμαστε : και αν είναι καρκίνος;
Φόβος! Το πρώτο και βασικό συναίσθημα. Γαντζώνεται πάνω στον άρρωστο, τον κυριεύει, τον παραλύει, του βάζει τρικλοποδιά στα βήματα του και τον φέρνει σε απογνωση,τον θυμώνει, αλλά και υπερέχει από τα άλλα συναισθήματα, στην κορυφή, σκεπασμένος, αλλά τόσο ορατός. Αχνός και γκρίζος, αλλά παρών.
Θυμός! Παράξενο συναίσθημα. Εκεί που νομίζεις ότι ξέσπασες, τον ξαναβρίσκεις μπροστά σου. Και όταν θεωρείς ότι τον ξεπέρασες, σε κατακλύζει και δεν ξέρεις τί να κάνεις για να νοιώσεις την ηρεμία μέσα σου. Μία διαρκής πάλη, ένα ερωτηματικό. Με ποιόν και με τί να θυμώσω; Με μένα που αρρώστησα; Που είμαι αδύναμος; Με τη μοίρα μου; Με τους άλλους που είναι υγιείς; Με το αλλοπρόσαλλο φέρσιμό τους; Με τον Θεό; Και όποιος δεν έχει Θεό να πιστέψει, ίσως θυμώνει ακόμη περισσότερο.
Και εκεί σε βρίσκει η απόγνωση.
Δεν ξέρεις τί να κάνεις. Πού να στραφείς για βοήθεια, για να ξεχαστείς, για να το ξεπεράσεις, για να ξεσπάσεις, να ρωτήσεις, να μάθεις, να μοιραστείς. Αλλά βασικά να μοιράσεις. Τον πόνο, την αβεβαιότητα, την ελπίδα, τη δύναμη, την νίκη αλλά και την εσωτερική θλίψη. Αρκετές φορές στην απόγνωση συνηγορεί και η στάση των γιατρών ή του οικείου περιβάλλοντος, όπου αποκρύπτουν την αλήθεια από τον ασθενή. Μα είναι δικαίωμά του να ξέρει όλη την αλήθεια για την κατάστασή του. Με το ψέμα, όσο και αν γίνεται το άλλοθι της ελπίδας και της ζωής, ουσιαστικά κόβει την ευκαιρία από τον ίδιο τον ασθενή ν αποφασίσει και να αγωνιστεί για τον εαυτό του. Αναλαμβάνουν άλλοι την ευθύνη του αγώνα και των αποφάσεων. Λίγο άδικο, δεν νομίζετε; Φέρνει τον ασθενή σε απόγνωση. Και τον θλίβει απίστευτα, που ενώ μέσα του ξέρει ότι κάτι συμβαίνει, κανείς δεν του λέει την αλήθεια. Και έρχεται η θλίψη
Ένα συναίσθημα που και να θέλεις να κρύψεις δεν γίνεται. Φαίνεται στα μάτια σου, στη στάση του σώματός σου και στον βηματισμό σου. Ακόμη και στα τραγούδια που ακούς, ακόμη και αν τα λόγια δεν έχουν καμμία σχέση με ασθένεια ή πόσο μάλλον με καρκίνο, σε ταξιδεύουν μέσα στη θλίψη.
Όταν είσαι θλιμμένος, οι γύρω σου, θέλοντας να σου απαλύνουν το συναίσθημα,και μη ξέροντας πώς να διαχειριστούν την κατάσταση, σου λένε μη στεναχωριέσαι, θα περάσει, θα το παλέψουμε, θα το πολεμήσουμε, θα το ψάξουμε, θα ρωτήσουμε, θα νικήσουμε. Αλλά δυστυχώς, ξέρεις ότι είσαι μόνος με τον καρκίνο, εσείς οι δυό. Και αν νικήσει αυτός και έρθει ο θάνατος;
Και μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι που τον επιλέγουν. Όχι μόνο τον φυσικό σαν παραίτηση από την προσπάθεια, αλλά και άλλους θανάτους, σχέσεων, συναισθημάτων, πράξεων. Τότε οφείλουμε σεβασμό στην επιλογή και όχι πείσμα για την αλλαγή της. Δύσκολο για όλους. Σ αυτούς που αποζητούν τον θάνατο και σε εκείνους που τον διώχνουν. Δύσκολη και η μάχη. Άνιση και δυνατή ταυτόχρονα..
Μόλις ξεδιαλύνουν και ξεχωρίσουν τα συναισθήματα, τότε έρχεται η κάθαρση. Να να είναι μόνος ο άρρωστος και να αντιμετωπίζει ξεκάθαρα την κατάσταση. Δεν βρίσκει τόπο να σταθεί κανένα αρνητικό συναίσθημα, και ανοίγει χώρος για την ελπίδα και τη χαρά.
Η ελπίδα έρχεται χωρίς πανικό και απόγνωση. Ξέχωρα από τα υπόλοιπα συναισθήματα και ολοκάθαρη. Ελπίδα για ζωή, για πάλη, για δύναμη, για συμπαράσταση. Ελπίδα ότι παρά τις αντιξοότητες, όλα με τον τρόπο τους θα πάνε καλά.
Δεν είναι δύσκολη η κατάσταση. Είναι πιο δύσκολη η αντιμετώπιση, η αποδοχή και η παραδοχή της αρρώστιας, παρά ο ίδιος ο καρκίνος. Αυτός είναι εκεί και κάνει τη δουλειά του. Και ο άρρωστος τη δική του.
Όπως ίσως παρατηρήσατε, δεν χρησιμοποιώ τη λέξη ασθενής. Δείχνει έντονα την αδυναμία. Χρησιμοποιώ τη λέξη άρρωστος που φαίνεται η ανάγκη για φροντίδα και αγάπη. Και επίσης χρησιμοποιώ το δεύτερο ενικό και το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο για να δείξω ότι ο καρκίνος, είτε τον έχουμε είτε όχι, μας αφορά όλους.
Μόνο μην μπερδευτεί κάποιος και τολμήσει να λυπηθεί έναν καρκινοπαθή! Τότε θα τον οδηγήσει στην αυτολύπηση πιο εύκολα. Και είναι το μόνο που δεν του χρειάζεται. Αλλά ούτε και την ματαίωση στην προσπάθεια συμπαράστασης και ανακούφισης. Έλα μωρέ, υπάρχουν και χειρότερα, θα τα καταφέρεις, δεν σε φοβάμαι εσένα.
Δεν απαλύνεται έτσι ο πόνος και ο φόβος του αρρώστου. Το αντίθετο μάλιστα. Ο καρκινοπαθής γίνεται αποδέκτης των επιφανειακών συναισθημάτων, της έλλειψης κατανόησης και της αδυναμίας στήριξης από το περιβάλλον του. Του δημιουργείται επιπλέον θυμός. Και ίσως φτάσει κάποια στιγμή στη ζωή του, όταν όλα θα έχουν ξεπεραστεί ή θα έχουν πάρει τη τελική ευθεία, που δεν θα επιτρέπει σε κανέναν να καταφέρει κάτι χωρίς δυσκολία και χωρίς πίεση. Η ασυνείδητη σκέψη : πιέστηκα εγώ, θα πιεστείς και εσύ, ζορίστηκα εγώ θα ζοριστείς και εσύ, μόνος πάλεψα; Μόνος και εσύ θα παλεύεις” ίσως εμφανίζεται συχνά πυκνά στις σχέσεις του, και επίσης ίσως γίνει εγωιστής στην ανταλλαγή αγάπης με σημαία την έκφραση και πεποίθηση : εμένα μου χρωστάει η ζωή χαρά.
Όχι, η ζωή δεν χρωστάει σε κανέναν τίποτα. Εμείς όμως χρωστάμε του εαυτού μας φροντίδα, αγάπη και ελπίδα για το καλύτερο.
Πριν μερικά χρόνια, αν κάποιος έλεγε πως ο καρκίνος έχει Ψυχική προέλευση, μπορούσε να θεωρηθεί τσαρλατάνος , και να γίνει αντικείμενο ειρωνικών σχολίων και πειραγμάτων από τους άλλους. Σήμερα όμως, αυτή η διαπίστωση καθόλου δεν αμφισβητείται πια σε παγκόσμιο επίπεδο. Συγκινησιακή ανησυχία, άγχος, κατάθλιψη κλπ, μπορεί να είναι οι αιτίες για τις λεγόμενες ψυχοσωματικες αρρώστιες. Η μελαγχολία, ο πανικός αλλά και άλλες συναισθηματικές αντιδράσεις του ατόμου, έχουν αντίκτυπο όχι μόνο στον ψυχισμό αλλά και στο σώμα του ανθρώπου.
Πρώτος ο Ιπποκράτης, με τη θεωρία του «Περί χυμών.», χρησιμοποίησε τον όρο καρκίνωμα και υποστήριξε ότι τα άτομα με μελαγχολική διάθεση έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν καρκίνο.
Ο Ράιχ το 1934, στο αιρετικό του βιβλίο “η βιοπάθεια του καρκίνου”, αναφέρει πως ο καρκινικός όγκος είναι απλώς το ορατό σύμπτωμα της ασθένειας που ονομάζουμε καρκίνο. Επομένως το να θεραπεύσουμε τον τοπικό όγκο χειρουργικά ή με ακτινοβολίες αποτελεί τη θεραπεία του συμπτώματος μόνο και όχι της αιτίας που το προκάλεσε, δηλαδή της ίδιας της ασθένειας. Αναφορικά πια με αυτό, ο θάνατος από καρκίνο, δεν είναι το αποτέλεσμα της παρουσίας ενός ή περισσοτέρων όγκων. Είναι μάλλον το τελικό αποτέλεσμα της βιολογικής ασθένειας καρκίνος του συστήματος, που προκαλείται από μία γενικότερη διαδικασία αποσύνθεσης του οργανισμού.
Η λεγόμενη καρκινική προδιάθεση δείχνει απλώς ότι πίσω από τον καρκινικό όγκο, δουλεύουν ανεξερεύνητα μέχρι τώρα θανατηφόρες διαδικασίες. Η διάγνωση του καρκινικού όγκου έρχεται πάντα πολύ αργά, γιατί η βιοπάθεια έχει ήδη ολοκληρώσει την καταστροφή του οργανισμού.
Ουσιαστικά δηλαδή, ο Ράιχ μας λέει, κοιτάξτε πίσω από τον καρκίνο. Ψάξτε την αιτία μέσα σας.
Ο Γερμανός γιατρός και ψυχοθεραπευτής Χάμερ, λέει: η ασθένεια είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των εσωτερικών συγκρούσεων.. όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να τις εκφράζουμε. Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπιστεί η ασθένεια
Στο δίτομο έργο του “η ασθένεια ως γλώσσα της ψυχής”, όταν αναφέρεται στον καρκίνο, λέει:
Η ατμόσφαιρα στην οποία ζει ένας ασθενής που θα νοσήσει από καρκίνο θα μπορούσε γενικά να περιγραφεί ως ένας βίος αβίωτος. Πρόκειται για μία ζωή καταπιεσμένη. Συχνά οι ασθενείς δεν συνειδητοποιούν την υποβόσκουσα κατάθλιψή τους, όπως και το ότι καταπιέζουν τις προσπάθειες του σώματος τους για απελευθέρωση. Το περιβάλλον τους δεν αντιλαμβάνεται τίποτα γιατί οι ασθενείς δεν δείχνουν καμμία διάθεση να επικοινωνήσουν και ακόμη λιγότερη να συμμερισθούν τη ζωή τους με τους άλλους. Μόνο όταν σπάσει το φράγμα και ξεσπάσει η καταπιεσμένη ζωή τους, η τάση να συμμερισθούν εκφράζεται δυναμικά και αλύτρωτα. Και αυτή ακριβώς η διαδικασία φαίνεται καθαρά στον τρόπο με τον οποίο εμφανίζεται η νόσος.
Εδώ βέβαια, θα ήθελα να αναφέρω ότι όλα αυτά που προείπα, στηρίζονται σε στατιστικές και όλοι οι άνθρωποι δεν είναι το ίδιο σε αντοχές, ψυχοσύνθεση, έκφραση και κοινωνικοποίηση. Και τα αρνητικά συναισθήματα επίσης μπορούν να προκαλέσουν από έναν απλό πυρετό σε ένα παιδάκι μέχρι μία αυτοάνοση ασθένεια.
Πέρα από την ιατρική λοιπόν πρόληψη μέσα από εξετάσεις και προσεκτικό τρόπο ζωής, καλό θα ήταν να προσπαθούμε να είμαστε και επιμελείς με την ψυχολογική μας πρόληψη, που σταθερά είναι ανώτερη κάθε θεραπείας. Ας το διδάξουμε και στα παιδιά μας. Φτάνει που μεγαλώνουν σε ένα άκρως επικίνδυνο περιβάλλον από άποψη μόλυνσης Ας μην αγνοήσουμε και την εσωτερική τους υγεία.
Μάθαμε ν αγαπάμε ότι μας αρέσει και μας προκαλεί ευχαρίστηση. Απωθούμε τον πόνο, τη δυσαρέσκεια και τη θλίψη.
Στην περίπτωση της αρρώστιας του Καρκίνου, ο άρρωστος οφείλει να αγαπήσει τον εαυτό του χωρίς όρια και περιορισμούς. Και μετά τον καρκίνο. Αυτό το δύσκολο, θλιβερό και άσχημο που του χτύπησε την πόρτα. Να τον αγαπήσει γιατί είναι κομμάτι του εαυτού του και ήρθε να συγκατοικήσουν. Αν δεν τον αγαπήσει θα τον πολεμά με μίσος. Θα θυμώνει, θα απογοητεύεται θα γεμίζει θλίψη.
Ίσως ακουστεί λίγο παράξενο αλλά σκεφτείτε ότι και η μάνα γεννάει τα παιδιά της, αλλά αν τ αγαπάει πραγματικά τα σπρώχνει να φύγουν από κοντά της. Πάντα όμως είναι προετοιμασμένη, αν επιστρέψουν πληγωμένα, να τα γιατρέψει και να τα ξαναδιώξει. Ασφαλής ο αποχωρισμός γιατί βασίζεται στην αγάπη.
Έτσι και με τον καρκίνο. Ο άρρωστος θα τον αγαπήσει και θα τον διώξει με αγάπη. Όχι με πόλεμο μίσους και θυμού. Και αν επιστρέψει θα τον γιατρέψει και θα τον ξαναδιώξει. Ασφαλής αποχωρισμός. Είναι η αγάπη αλλιώς! Δύσκολη αγάπη αλλά έτσι είναι το αλλιώς. Δύσκολο.
Να εκφράζουμε τις ανάγκες μας και τα συναισθήματά μας, ακόμη και αν φοβόμαστε.
Να τολμούμε τις αντιπαραθέσεις και την επικοινωνία μέσα από έναν καυγά.
Να προσπαθούμε να αναγνωρίζουμε και να δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε ή θα μας βόλευε να είναι. Γλιτώνουμε έτσι από πολύ απογοήτευση και θυμό.
Να μην αφήνουμε ανοιχτούς λογαριασμούς με κανέναν, γιατί έτσι μαζεύουμε θλίψη μέσα μας.
Και πάνω απ όλα να συγχωρούμε.
Όχι τους άλλους, για αυτό που μας έκαναν. Αλλά τον εαυτό μας. Που τον πονέσαμε, τον στεναχωρήσαμε, τον πιέσαμε, δεν τον αφήσαμε ελεύθερο, τον συμβιβάσαμε, ώσπου τελικά να βρούμε τη δύναμη να πούμε τί θέλουμε, τί νοιώθουμε και τί έχουμε ανάγκη. Ώσπου να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα και να τη δεχτούμε όπως είναι. Και τελικά να κλείσουμε όλες τις συναισθηματικές μας εκκρεμότητες ώσπου να νοιώσουμε ελεύθεροι.
Για οτιδήποτε μας συμβαίνει, όσο και να ακούγεται σκληρό, υπεύθυνοι δεν είναι οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα. Ο τρόπος όμως που δεχτήκαμε κάτι, το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε ή απλά το είδαμε, είναι αυτός που πάντα γεννάει το οποιοδήποτε συναίσθημά μας.
Δηλαδή τελικά, οφείλουμε με πολύ αγάπη αλλά και ακόμη περισσότερη ελπίδα, να ευχαριστήσουμε από καρδιάς και να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για το κακό που μας και του κάναμε. Είναι η αγάπη αλλιώς άλλωστε!