Όταν ήμασταν μικροί και κάναμε κάτι όχι και τόσο ωραίο…έλεγε η μάνα μας. Καλά, γύρνα σπίτι να δεις τί σε περιμένει. Ή το ακόμη καλύτερο : να παρακαλάς να μη γυρίσει νωρίς ο πατέρας σου γιατί τότε δεν ξέρεις τί σε περιμένει….
Και εμείς τρομάζαμε και γυρνούσαμε σπίτι με την αίσθηση ότι πραγματικά δεν ξέραμε τί μας περίμενε. Βέβαια, οι περισσότερες φορές ήταν φούσκες, διότι δεν μας περίμενε τίποτα. Ούτε θυμωμένος πατέρας, ούτε τιμωρίες, ούτε φωνές. Το απόλυτο τίποτα. Ούτε καν η μάνα με ύφος. Δεν περιμέναμε με τίποτα να είχε ξεχαστεί το γεγονός, και φυσικά δεν περιμέναμε με τίποτα να μην μας δώσουν την ανάλογης σπουδαιότητας σημασία οι γονείς και ν ασχοληθούν έστω και έτσι μαζί μας. Ψιλά γράμματα. Και για αυτούς και για μας φυσικά.
Στην ενήλικη ζωή, δεν θεωρώ ότι αλλάζουν και πολλά. Σκέψου τί σε περιμένει σπίτι. Οι άνθρωποι που ζεις μαζί τους, είναι πραγματικά αυτό που θες να σε περιμένει ή βαρέθηκες ν απογοητεύεσαι και πιστεύεις ότι κανείς και τίποτα δεν σε περιμένει πια; Γυρνάς από τη δουλειά, βρίσκεις τον σύντροφό σου σπίτι, συζητάτε, ανταλλάζετε εμπειρίες ημέρας, κοιμάστε. Γυρνάς από διακοπές. Βρίσκεις τους φίλους σου, λέτε πως περάσετε, κοιμάστε. Γυρνάς από επαγγελματικό ταξίδι. Βρίσκεις σπίτι σύζυγο παιδιά, δίνεις τα σουβενίρ που περιμένουν πως και πως, κοιμάστε. Γυρνάς από βραδυνή έξοδο. Δεν σε περιμένει κανείς. Κοιμάσαι.
Εκπληκτικό! Να έχεις την αίσθηση ότι δεν σε περιμένει τίποτα, κανείς, πουθενά. Δεν μιλάω για συντροφικότητα, αγάπη, υγεία. Φυσικά και όχι. Αναφέρομαι σ εκείνο το βούλιαγμα και την κατήφεια, που έχεις μονίμως, γιατί πολύ απλά έπαψες να έχεις προσδοκίες από σένα τον ίδιο. Που νοιώθεις ότι δεν έχεις τίποτα καινούριο να κάνεις και να πεις. Όλα είναι ίδια, οι λέξεις, οι πράξεις, οι κινήσεις. Ακόμη και το βλέμμα. Και το αστείο είναι ότι δεν θέλεις να δημιουργήσεις καινούριες προσδοκίες, γιατί έτσι θα αναγκαστείς να ονειρευτείς και μετά να πραγματοποιήσεις τα όνειρα και κοίτα να δεις τώρα τί θα συμβεί…… να απολαύσεις! Και εσύ ούτε ξέρεις, ούτε θέλεις, ούτε αντέχεις να απολαμβάνεις. Οπότε καλύτερα λίγη μελαγχολία, εκεί ξέρεις να συμπεριφέρεσαι, δεν έχεις δυσκολία.
Μερικές φορές, παρατηρούμε ανθρώπους με πολύ έντονη συμπεριφορά, χωρίς παθολογία βέβαια, και δεν μπορούμε να την εξηγήσουμε. Μόνο ρωτάμε : Μα τί σ έπιασε ξαφνικά; Η απάντηση είναι απλή άσχετα αν δεν την ξεστομίζεις. “Δεν μ έπιασε τίποτα, μόνο που πραγματικά κανείς δεν με περιμένει και αυτό με τρελαίνει. Η μάνα μου είναι άρρωστη και την έχω σπίτι. Η αδερφή μου μόλις χώρισε και την φιλοξενώ. Ο άντρας μου με παράτησε γιατί θέλει λέει να ζήσει. Ο πατέρας μου ήρθε για εξετάσεις και έμεινε και λίγο παραπάνω. Τα παιδιά μου έχουν καθημερινότητα ρουτίνας. Κανείς δεν με περιμένει και όλοι περιμένουν από μένα”.
Ωραία η απάντηση; Καλύφθηκαν όλες οι απορίες;
Νομίζω ότι είναι αυτή η αίσθηση που είχαμε και μικροί. Δεν με περιμένει τίποτα. Κανείς. Όλα και όλοι αδιαφορούν. Άρα θα φερθώ έντονα, αλλοπρόσαλλα και παράξενα, και ίσως έτσι βρεθεί κάτι και για μένα. Μία αντίδραση βρε αδερφέ, μία σταγόνα φροντίδας από κάποιον.
Οι γονείς δυστυχώς, πολύ συχνά, ξεχνούν τί υπόσχονται στα παιδιά τους. Ακόμη και σαν απειλή. Μορφή υπόσχεσης είναι και αυτή. Και το παιδί περιμένει. Είτε με χαρά, αν η υπόσχεση είναι ένα παγωτό, είτε με φόβο, αν η απειλή είναι η τιμωρία. Πώς μπορεί κάποιος αλήθεια, να ματαιώνει τις προσδοκίες ενός παιδιού, να ξεχνά τις υποσχέσεις του και να το αφήνει απλά να περιμένει; Πολύ άσχημο ακούγεται γιατί αφορά σε παιδάκι και σίγουρα φαντάστηκες ένα παιδάκι απογοητευμένο.
Πάμε στα δικά μας, τα ενήλικα τώρα. Πώς μπορείς να ματαιώνεις τον εαυτό σου τόσο πολύ, να μην του δίνεις καμμία αξία και να μην τον έχεις σε εκτίμηση; Γιατί διαλέγεις ανθρώπους – βιτρίνες και τελικά δεν είσαι ευτυχισμένος; Γιατί βουλιάζεις στη μοναξιά και δεν προσπαθείς να μοιράσεις και να μοιραστείς τα συναισθήματά σου; Γιατί φοβάσαι ότι κανείς δεν θα σου δώσει σημασία. Γιατί πολλές φορές απογοητεύτηκες από λάθος επιλογές ανθρώπων και πληγώθηκες οπότε σταμάτησες ν ασχολείσαι πια. Γιατί βασικά είναι το μοναδικό που το κάνεις χωρίς να ξέρεις τον λόγο και ίσως αυτό από μόνο του σου δίνει αίσθηση ελευθερίας. Και ίσως δεν έμαθες ν ασχολείσαι με τον εαυτό σου αλλά με τους άλλους, τόσο καλός άνθρωπος είσαι. Κοιτάξου λίγο. Αληθινά.
Τί; Πάλι το παιδάκι είδες; Έτσι μπράβο….σωστή η εικόνα. Είναι το ίδιο παιδάκι που δεν πήρε μικρό ότι του άξιζε. Και μεγάλωσε και θεωρεί ότι δεν του αξίζει τίποτα. Ούτε καν κάποιος να το περιμένει σπίτι, να το σφίξει στην αγκαλιά του και να του πει: δεν πειράζει, εγώ σ αγαπώ!