Κάνοντας μια μικρή βόλτα στα μαγαζιά και χαζεύοντας τις ανοιξιάτικες βιτρίνες, κατέληξα σε δύο πολύ βολικά συμπεράσματα.
1. Οι σχεδιαστές απευθύνονται σε μικρά αδύνατα κοριτσάκια και
2. Ξεχνούν, ακόμη και οι Έλληνες, ότι οι γυναίκες σε όλη την Ελλάδα δεν έχουν τον ίδιο σωματότυπο.
Στη Νότια Ελλάδα, είναι λίγο πιο στεγνές, πιο ψηλές, πιο ίσιες στο κορμί, χωρίς καμπύλες και φουσκωματάκια στους μηρούς, στους γλουτούς και στο στήθος. Στη Βόρεια Ελλάδα, είμαστε ζουμπουρλές! Και αυτό είναι το βολικό της υπόθεσης. Δεν είμαστε χοντρούλες, είμαστε ζουμπουρλές και όχι στεγνές!
Επίσης είναι η εποχή που όλοι τρέχουν σε γυμναστήρια για να γίνει το θαύμα και να βγουν κουκλάκια ζωγραφιστά στην παραλία, μη τυχόν και τους δει κυνηγός ταλέντων αλλά τους απορρίψει λόγω πάχους. Τί, όχι γι αυτόν τον λόγο; Αλλά για ποιον;
Τί γίνεται όταν το να είσαι χοντρός αποτελεί πρόβλημα όχι μόνο για σένα, αλλά και για τους γύρω σου;
Ας αφήσουμε τους γύρω στην άκρη, και ας δούμε λίγο εσένα. Που όλη μέρα δεν τρως γιατί προσέχεις, αλλά το βράδυ γυρίζεις σπίτι και κατεβάζεις ότι υπάρχει στο ψυγείο και στην κουζίνα. Και αν σε ρωτήσουν θα πεις, και δικαιολογημένα βέβαια….μα όλη μέρα δεν έφαγα τίποτα!
Είναι γνωστό σε όλους πια, ότι η υπερφαγία αποτελεί μία σοβαρή διατροφική διαταραχή και έχει να κάνει με συναισθήματα. Όταν δηλαδή αποφασίζεις να φας αυτό που αισθάνεσαι και όχι να το εκφράσεις. Εκδηλώνεται με επεισόδια κατά τη διάρκεια της ημέρας ή της νύχτας και το χαρακτηριστικό της γνώρισμα ,είναι ότι τρως χωρίς να πεινάς.
Υπάρχει η συναισθηματική υπερφαγία, όπου κάποιος καταναλώνει εκτός ελέγχου τεράστιες ποσότητες φαγητού και η ψυχαναγκαστική υπερφαγία, όπου ανάλογα με τις συναισθηματικές διακυμάνσεις είναι και η κατανάλωση φαγητού. Και τα δύο, προκαλούν παχυσαρκία. Και τα δύο, σχετίζονται άμεσα με το συναίσθημα.
Η υπερφαγία, είναι ένας εθισμός, όπως το ποτό, το κάπνισμα, τα ναρκωτικά. Όχι, δεν είναι βαριές οι λέξεις, είναι βαριά η κατάσταση και καλό θα ήταν, να καταλάβει κάποιος ότι πρόκειται για μία αδυναμία και χρειάζεται χρόνος, κόπος και πόνος να ελευθερωθείς από αυτόν τον εθισμό. Δεν μπορεί κάποιος με ευκολία να κόψει το τσιγάρο, που το έχει συνδυάσει με άπειρες ασχολίες και σκέψεις του, από τον καφέ και το ποτό μέχρι το διάλειμμα στη δουλειά του. Έτσι και ο υπερφάγος δεν μπορεί με ευκολία να κόψει την κατανάλωση φαγητού.Την έχει επίσης συνδυάσει με ασχολίες και συναισθήματα.
Χρειάζεται βοήθεια και από ειδικό και από το περιβάλλον του.
Χρειάζεται να ανακαλύψει τί κρύβει το γλυκό που τρώει και τι καταπίνει μαζί με την τηγανητή πατάτα. Πότε ακριβώς αναζητά φαγητό, τί δεν λέει και το στριμώχνει μέσα στο γεμάτο στομάχι του και έτσι τιμωρεί τον εαυτό του. Μα πόσο έχει συνηθίσει αυτή την τιμωρία πια; Πόσο του έχουν πει από μικρό ότι αν δεν φας το φαγητό σου κάτι κακό θα συμβεί και πρέπει να μην αφήνει ούτε μία μπουκιά στο πιάτο του; Και βασικά, πόσες φορές η μανούλα χρησιμοποίησε την έκφραση “έλα φάε το φαγητό σου σαν καλό παιδάκι που είσαι” και έτσι πάντα μα πάντα επιβεβαιώνει ότι είναι καλό παιδάκι; Αυτή του η ανάγκη επιβράβευσης εκπληρωνόταν μόνο μέσα από το φαγητό. Και με τίποτα άλλο. “Να, κοίτα, η αδερφή σου δεν τρώει και δεν έχει δύναμη, ενώ εσύ μπράβο το έφαγες ολοοοοοοοο”. Όχι μπράβο που είσαι δυνατός. Μπράβο που το έφαγες. “Και μου έκανες το χατηράκι να μη με σκας και συ σαν την αδερφή σου!”
Λάθη που κάνουμε και μεις οι μανούλες….Σκέψου πως βάζουμε τα παιδιά μας (ή πως μπήκαμε εμείς σαν παιδιά) σε θέση ζητιανιάς επιβράβευσης και ορατότητας.
Υπήρχαν όμως και εκείνες οι μανούλες, που έχοντας οι ίδιες θέμα με την εμφάνιση,(και μάλλον όχι μόνο) δεν επέτρεπαν στο παιδί τους καμία ατασθαλία. Και μεγαλώνοντας το παιδί, τιμωρώντας τη μαμά για όλες τις απαγορεύσεις που επέβαλε με τον τρόπο της, τρώει ανεξέλεγκτα πια σαν ενήλικος. Το μόνο πια που του έμεινε για να τη σκάσει, είναι να μην της κάνει το χατήρι και να μην προσέχει τί τρώει. Και φυσικά η μανούλα πάλι φωνάζει και το παιδί (ετών 40 πια!) πάλι νοιώθει ενοχές αλλά και μία κρυφή ανομολόγητη ικανοποίηση.
Είναι και μερικοί που λένε “όλα στη ζωή μου είναι προγραμματισμένα. Η δουλειά, τα παιδιά, οι οικονομικές μου υποχρεώσεις, οι κοινωνικές συναναστροφές….το μόνο που δεν προγραμματίζω είναι το φαγητό. Άφησέ με ελεύθερο να κάνω και να φάω ότι θέλω. Γυρίζω το βράδυ σπίτι, μετά από όλα τα σκατά που έχω αντιμετωπίσει και το μόνο που θέλω για να μην φωνάξω ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΖΩ, είναι μία σοκολάτα, μια κατσαρόλα φαΐ,δύο καρβέλια ψωμί και έναν τενεκέ τυρί…μ αυτή τη σειρά!”
Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για εκείνους που προσπαθούν σε όλη τους τη ζωή να παραμείνουν αδύνατοι. Έχει να κάνει πάλι με την άπιαστη επιβράβευση. Αλλά με τους αδύνατους θα ασχοληθούμε άλλη φορά…Προς το παρόν αναρωτηθείτε. Πόσο πολύ σας ευχαριστεί να βλέπετε τους χοντρούς και άρα να γελάτε με έναν μεγάλο σας φόβο;
Η γνώμη μου είναι, αν δεν σου αρέσει που είσαι χοντρός, αν το θεωρείς δυσλειτουργικό στη καθημερινότητά σου, αν πιστεύεις ότι είσαι όπως είσαι γιατί δεν το επέλεξες και αν βασικά σ ενοχλεί η λέξη χοντρός, να ψάξεις για βοήθεια. Ζήτα την αρχικά από το περιβάλλον σου, αφού πρώτα έχεις σιγουρευτεί ότι το εννοείς και δεν το κάνεις για ν ασχοληθούν μαζί σου ή για να επιβεβαιώσεις το αίσθημα αποτυχίας που σε κατακλύζει τόσα χρόνια. Μετά ζήτα βοήθεια από έναν ειδικό, για να μπορέσεις να καταλάβεις τον μηχανισμό της ψυχής σου που σε κάνει να τρως. Ζήτα βοήθεια, όχι δίαιτα εξπρές και καλό διαιτολόγο. Αυτά, μετά. Και αν πραγματικά το θέλεις, θα τα καταφέρεις. Αν όχι, θα παραμείνεις χοντρός. Μέσα-έξω.