Στις 29 Ιανουαρίου, στο Δέντρο της Ζωής, ξεκίνησε μία ψυχοδραματική ομάδα, έχοντας ως θέμα τα μπερδεμένα συναισθήματα . Πώς να τα κάνουμε να ξεμπερδευτούν, να βγουν στην επιφάνεια και να τα διαχειριστούμε όσο το δυνατόν καλύτερα.
Η Ε., ανερχόμενη συγγραφέας, γλυκύτατη, αλλά θλιμμένη, αφιέρωσε σε μένα και στα υπόλοιπα μέλη της πανέμορφης αυτής ομάδας, το παρακάτω κείμενο για τα συναισθήματα. Δεν είναι θλιμμένη πια, είναι φωτεινή και την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για το τόσο όμορφο κείμενο. Δεν άλλαξα ούτε ένα κόμμα από αυτά που έγραψε, θέλω να υπάρχει στη σελίδα μου όχι για να φανεί το αποτέλεσμα της ομάδας (για τον καθένα άλλωστε είναι διαφορετικό και δεν τελειώσαμε ακόμη…) αλλά γιατί κατά βάθος ελπίζω όταν γίνει διάσημη συγγραφέας, να θυμάται το πρώτο δημοσιευμένο κείμενο της εδώ!
Τί είναι αυτό που μας κάνει να βουλιάζουμε; Αυτό το απροσδιόριστο που μας κάνει να μην μπορούμε να εκφράσουμε κανένα συναίσθημα. Απροσδιόριστο, έτσι μας βολεύει, γιατί οι άνθρωποι πια εύκολα συνηθίζουν τη θλίψη και τον πόνο, πιο εύκολα ζητούν να τους λυπούνται παρά να τους αγαπήσουν, να τους νοιαστούν να τους προσέξουν. Και τότε έρχεται η μιζέρια, το βόλεμα, λες και μόνο εσύ ή εγώ έχουμε προβλήματα. Ήρθα εδώ και η μιζέρια με είχε κατακλείσει. Όμως ήρθα, ξένη μέσα σε ξένους, φοβισμένη, πονεμένη, μπερδεμένη. Και αυτό που αντίκρισα ήταν άνθρωποι σαν εμένα, βιώνοντας η καθεμιά παρόμοια συναισθήματα Δύσκολο πράγμα να έχεις έναν καθρέφτη απέναντί σου και να μην μπορείς να παραδεχθείς ότι κι εσύ έχεις ευθύνες για όσα σου συμβαίνουν, για όσα επέτρεψες να σου συμβούν. Δύσκολο πράγμα να τα βάλεις με τον ίδιο σου τον εαυτό και να αντιληφθείς πως μόνο τότε μπορείς να κατανοήσεις και τους ανθρώπους γύρω σου. Εξίσου δύσκολο να συνειδητοποιείς πόσα συναισθήματα έχεις παγώσει και πόσες επιθυμίες ή ανάγκες έκλεισες στο χρονοντούλαπο. Τί ευτυχία όμως να συνειδητοποιείς πως έχεις όλο το χρόνο να πραγματοποιήσεις ότι πολύ καλά είχες κρυμμένα. Τί ευτυχία να μπορείς ή έστω να προσπαθείς να συγχωρείς πρώτα εσένα και έπειτα όσους σε πλήγωσαν. Ν αναγνωρίσεις ότι και εκείνοι είναι άνθρωποι με πάθη, λάθη και αδυναμίες. Τί ευτυχία ν αποδέχεσαι τις ρίζες σου ακόμη και αν κάποια στιγμή πόνεσες εξαιτίας τους.
Κλεισμένες σ ένα δωμάτιο, προστατευμένες από τον έξω κόσμο για 3 ώρες, 3 μήνες ήταν αρκετοί για να μπορέσεις και εσύ και εγώ, έστω κάποιες από εμάς, να κλάψουμε, να γελάσουμε, να θυμώσουμε, να απελευθερωθούμε, να δράσουμε, μα πάνω απ όλα να νοιώσουμε. Και κάθε φορά ένοιωθα όλα τα συναισθήματα να αναμειγνύονται μέσα σ αυτό το δωμάτιο, τόσο διαφορετικά και τόσο όμοια ταυτόχρονα. Η αλήθεια της κάθε μίας έμπαινε μέσα μου και ρίζωνε. Και έμαθα τόσα πολλά…Έμαθα πως σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να προσπαθήσεις, πρέπει να δώσεις για να πάρεις. Πρέπει να μάθεις να εμπιστεύεσαι. Έμαθα πως η αγάπη είναι μεγαλείο. Έμαθα πως η φροντίδα από ανθρώπους που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν γνώριζες, δεν αποσκοπεί πάντα κάπου, γιατί πολύ απλά την έχεις ανάγκη και στάθηκες τυχερή και εσύ και εγώ που κάποιοι ενδιαφέρθηκαν. Έμαθα πως το γέλιο και η χαρά δεν οδηγούν πάντα σε φασαρίες και στεναχώρια. Έμαθα πως αξίζει να παλέψεις, όσο σκληρό και αν είναι, για ν αποκτήσεις τη ζωή που ονειρεύτηκες.
Και έτσι ξαφνικά, μπαίνουν στη ζωή σου άνθρωποι, γιατί τους άφησες να μπουν και νιώθεις ευλογία, χαρά, τύχη. Γιατί σε γνώρισαν μέσα σε μία αφοπλιστική ειλικρίνεια. Σε είδαν να κλαις, να θυμώνεις, μοιράστηκες μαζί τους σκέψεις, στιγμές, φόβους ανασφάλειες κι όμως σε δέχτηκαν, σε στήριξαν και με τη βοήθειά τους αλλά και με τη δική σου θέληση ίσως αλλάξεις δρόμο, ίσως μείνεις στον ίδιο αλλά δεν θα είσαι πια όπως πριν…