Μιλώντας για το παρελθόν και κάνοντας μία άσκηση σε μία ομάδα ψυχοδράματος, κατάλαβα ότι υπάρχουν πολλές απόψεις, θέσεις και λόγοι που οδηγούν κάποιον να μην μπορεί να το ξεπεράσει ή να νομίζει ότι το διαγράφει πλήρως και ξαναξεκινά.
Όταν λέμε ότι αποδέχομαι το παρελθόν μου και δεν κάνω κάτι για αυτό, για μένα σημαίνει ότι αδρανώ ως προς την καλυτέρευση του παρόντος μου ή ακόμη και στα βήματά μου στο μέλλον. Τώρα θα μου πεις τί να κάνω για το παρελθόν, αφού δεν μπορώ να τ αλλάξω… Θα σου πω ότι βλέποντας πίσω, αναγνωρίζοντας πράξεις μου και αιτίες για αυτές, αποφεύγω τα ίδια λάθη. Ναι, είναι και εκείνος ο δικηγόρος του διαβόλου που λέει ότι τα λάθη μας τα ξανακάνουμε με μαθηματική ακρίβεια, αλλά λέω ότι αν το ξανακάνουμε, τουλάχιστον θα το κάνουμε συνειδητά και δεν θα χρειαστεί να γυρίσουμε πίσω για να δούμε τί πήγε στραβά. Δική μου η επιλογή και δικό μου το λάθος. Ως εδώ καλά!
Αν πούμε ότι, θέλω ν ασχοληθώ με το παρελθόν μου, αλλά φοβάμαι και δεν είμαι έτοιμος να το αντιμετωπίσω, τότε αφήνουμε έναν φόβο να διογκώνεται και να μας κατακλύζει, χωρίς να χρησιμοποιούμε τις ικανότητές μας αλλά και τις δυνατότητες μας στο παρόν. Να τος πάλι ο δικηγόρος που λέγαμε πριν, και τώρα λέει, μα αν δεν φοβάσαι, πως θα προστατεύσεις τον εαυτό σου από κακοτοπιές και λάθος βήματα; Θέλω να πω λοιπόν και στον δικηγόρο και σε σένα, ότι τα λάθος βήματα, τα χαρακτηρίζουμε εμείς έτσι και όχι κάποιος άσχετος. Αν θεωρούμε κάτι λάθος, δεν το κάνουμε, ή αν αποφασίσουμε να το πάρουμε αυτό το ρημάδι λάθος βήμα, αντιμετωπίζουμε και τις συνέπειες του. Ώριμα.
Μία τρίτη θέση, είναι αυτή που λέει ότι, σκάλισα λίγο, είδα κάποια πράγματα, ζορίστηκα, πόνεσα και δεν θέλω άλλο. Καλά είμαι εδώ που είμαι. Άστο να πάει στο καλό του. Καλά…αφήνουμε τα πράγματα στη μέση; Δεν τα τελειώνουμε; Τι νοοτροπία είναι αυτή; Καλομαθημένο φουφουκοπαιδο που είσαι….Μόλις πονέσεις, γεια σας. Μόλις ζοριστείς τα παρατάς. Μόνο αυτό κάνεις μισό ή είναι γενικό μοτίβο συμπεριφοράς για σένα; Πολλές ερωτήσεις που τις κάνουμε παρέα με τον δικηγόρο…Απάντησε.
Και στην τέταρτη θέση, κάθονται αυτοί που είδαν, σκάλισαν, αναγνώρισαν, και θέλουν κι άλλο. Να φτάσουν ως το κόκκαλο, να βρουν όλες τις αιτίες του κακού. Λένε…Και έτσι τα άλλοθι πάνε και έρχονται, οι δικαιολογίες οι ευθύνες που ρίχνουν στους άλλους για τις δικές τους πράξεις, έχουν τώρα όνομα, ρίζες, μορφή. Και ηρεμούν. Αν βέβαια βρουν αυτό που ψάχνουν. Γιατί αν δεν το βρουν (που μεταξύ μας, μπορεί να μην υπάρχει κιόλας!) σαστίζουν και δεν ξέρουν που να κοιτάξουν. Ούτε κουβέντα βέβαια να δουν λιγάκι απομονωμένα τον εαυτό τους και άσχετο με το παρελθόν. Σαν έναν άνθρωπο που ναι μεν αναγνώρισε τί έγινε και τί έφταιξε, αλλά τώρα χαράζει και ακολουθεί τα δικά του χνάρια. Δημιουργώντας το δικό του, μοναδικό του παρελθόν. Δεν γενικεύω, μιλάω για εκείνον που απλά ψάχνει και μετά αναπαύεται. Που δεν προσπαθεί για το παρόν και το μέλλον του. Μη τα βάζουμε και όλα στον ίδιο τουρβα δα….
Για το τέλος, άφησα το καλύτερο. Το μηδέν. Το τα σβήνω όλα, ξαναρχίζω σα να μην έγινε ποτέ τίποτα. Βάλαμε φωτιά στα φρένα και μας έμεινε το γκάζι, που λέει και το τραγούδι!
Και δεν σχολιάζω κάτι για το τέλος, γιατί ο καθένας μας αποφασίζει ότι είναι καλύτερο για τον εαυτό του. Και ο καθένας μας θα βάλει τον εαυτό του σε όποια άποψη του ταιριάζει για το παρελθόν, θα το σκεφτεί και θα πράξει ανάλογα και εξατομικευμένα. Θα βρει τα δικά του χνάρια και δεν θ ακολουθεί άλλων.
Αρκεί να σκεφτεί. Τον εαυτό του, το παρελθόν του και τη θέση του στο τώρα.
Υ.Γ. τον σκότωσα τον δικηγόρο.