Προχθές μου έστειλε ένα mail μία φίλη που είχε να κάνει με τη συγχώρεση. Το διάβασα πάρα πολλές φορές και τολμώ να πω ότι δεν συμφωνώ με αυτά που γράφει, παρά το ότι είχα στο μυαλό μου τη φίλη μου, την οποία εκτιμώ ιδιαίτερα. Είναι στο δρόμο του Θεού και έχει μία υπέροχη οικογένεια, είναι άριστη επαγγελματίας και από τις γυναίκες εκείνες που θέλεις να έχεις στη ζωή σου. Με όλες αυτές τις λεπτομέρειες, δηλαδή, θέλω να πω ότι είναι ένας άνθρωπος κοινωνικός, με αγάπη και σεβασμό και όχι κάποιος απομονωμένος στη γωνιά του. Παρόλα αυτά, θεώρησα το μήνυμα υπερβολικά ταπεινό και απάνθρωπο. Όχι τη φίλη, το μήνυμα. Ίσως όμως και να έχει να κάνει με την υπέρτατη συγχώρεση που μόνο ο Θεός δίνει…
Έλεγε λοιπόν, ότι το να ζητάς συγνώμη δεν σημαίνει ότι πάντα έχεις λάθος κι είναι ο άλλος σωστός. Απλά σημαίνει ότι βάζεις τη σχέση σου πιο ψηλά από τον εγωισμό σου. Ναι αλλά, όταν μία σχέση βασίζεται σε υποχωρήσεις, πόσο καλή σχέση μπορεί να είναι; Και επιτέλους, κάποιος ζητάει συγγνώμη όταν έχει λάθος, ή όταν ανακαλύπτει ότι πλήγωσε τον άλλον ή όταν καταλαβαίνει ότι ο απέναντι είναι πιο σωστός για το συγκεκριμένο θέμα; Μπερδεύομαι, δεν καταλαβαίνω, γιατί πρέπει να ζητάμε συγγνώμη όταν είμαστε σίγουροι για την άποψή μας και όταν έχουμε καταλάβει ποιο είναι το σωστό για μας…Αν πεις συγνώμη παραδέχεσαι αδυναμία και λάθος, αν δεν πεις φαντάζεσαι πως όλοι σε θεωρούν δυνατό επειδή είσαι αλάθητος. Πάλι μπέρδεμα…
Είναι μερικοί που ζητούν συγγνώμη συνέχεια, βάζοντας τον εαυτό τους μονίμως σε απολογητική θέση και μην πιστεύοντας ότι κάνουν κάτι σωστό, είναι μικροί και λίγοι, αδύναμοι και αδύνατοι μπρος στον ισχυρό. Είναι και οι αντίπαλοι, που νομίζουν ότι έχουν πάντα δίκιο και ποτέ μα ποτέ δεν θεωρούν ότι υπάρχει λόγος να ζητήσουν συγγνώμη. Είναι παντογνώστες, παντοκράτορες και μπορούν να τα καταφέρουν όλα. Ακόμη και να κάνουν τα ίσια ανάποδα. Οι συγγνώμες είναι για τους άλλους, τους χαζούς και τους αδαής. Λένε.
Συγγνώμη αγαπητέ παντοδύναμε, αλλά μάλλον κάτι σου ξεφεύγει….
Πόσο πια αναζητάς την επιβράβευση και την αναγνώριση που δεν μπορείς ούτε ο ίδιος να τη δώσεις στον εαυτό σου; Πόσο σημαντικό είναι να είσαι πάντα σωστός, να μην σε διορθώνει κανείς και στο τέλος όλοι να υποκύπτουν στο δίκιο σου και να σου ζητούν συγγνώμη που δεν το είχαν καταλάβει; Γνωστή η ιστορία από τα μικράτα σου, έτσι; Μα δεν σου είπαν ούτε μπράβο, ούτε ότι έχεις δίκιο. Η ιστορία σου αυτή λέει ότι ήθελες να γίνεις ορατός, να σε φροντίσουν και να επαναλαμβάνεις τον ελεγκτικό σημαντικό για σένα άνθρωπο ως πρότυπο.
Ε…τώρα που μεγάλωσες δεν θέλεις να την αλλάξεις λίγο; Να συγχωρέσεις και να βρεις γαλήνη επιτέλους, γιατί αυτό είναι το νόημα της συγχώρεσης ούτως ή άλλως; Δεν είπαμε να υποχωρείς σε όλα, ούτε με το πρώτο να ζητάς συγγνώμη. Αυτά είναι άκρα, είναι καταστάσεις που δείχνουν έλλειψη ορίων και καλό θα ήταν να ψάξεις λίγο για να τα βρεις.
Συγχώρησε τον εαυτό σου πρώτα, για όλα όσα έκανε, αλλά και για όλα όσα ΔΕΝ έκανε. Έτσι θα αποφύγεις πολύ πόνο. Είμαστε και άνθρωποι, μην το ξεχνάς…κάνουμε και λάθη μερικές φορές.
Μετά θα μάθεις να ζητάς συγγνώμη, να δέχεσαι και τελικά να κάνεις χώρο στον μικρόκοσμό σου να μπει και κάποιος άλλος. Όταν σου ζητηθεί να δώσεις συγχώρεση, σκέψου αν συγχωρείς πρώτα τον εαυτό σου και αν είσαι εντάξει με την επιλογή σου. Σκέψου τι ζητούσες από τον φίλο, τον σύντροφο, την οικογένειά σου και δεν το πήρες, θύμωσες, μάλωσες, είπες λόγια που δεν τα εννοούσες και μετά είπες συγγνώμη. Ή από την άλλη, άκουσες, είδες, κατάλαβες κάτι που δεν το χωρούσε το μυαλό σου γιατί δεν είσαι στην ίδια όχθη και σου ζητήθηκε συγχώρεση. Μπορείς; Για σένα, όχι για τους άλλους που το ζητάνε.Αν ναι, τότε κάνε χώρο, αν πάλι όχι, φύγε. Πάλι χώρος αδειάζει.
Συγχωρώ για μένα σημαίνει μπαίνω στον ίδιο χώρο με σένα και μοιραζόμαστε κάτι, άσχετα αν δεν συμφωνούμε. Δεν ξέρω αν το γράφω σωστά και είναι κατανοητό, αλλά δε νομίζω να μπορώ να χωράω παντού με όλους…Κάνω όμως χώρο για όποιον είναι έτοιμος να έχει και ο ίδιος ώστε να συν-χωρέσουμε. Και να είμαστε και οι δύο σε γαλήνη τελικά με τον εαυτό μας και μαζί. Αρμονικά και ευτυχισμένα. Και ας διαφωνούμε!