Αγάπη μου, είμαι πολύ κακός για σένα και επειδή σ αγαπώ και δεν θέλω να σου κάνω κακό, χωρίζουμε.
Αγάπη μου, αφού χτύπησες στην παιδική χαρά που πήγαμε τις προάλλες, δεν θα ξαναπάμε, επειδή σ αγαπώ και δεν θέλω να πονάς.
Αγάπη μου, αφού έχουμε με τον μπαμπά σου το φαρμακείο, γίνε φαρμακοποιός, ή έστω βοηθός….Εμείς σ αγαπάμε και ξέρουμε το καλό σου, άσε τώρα το Πολυτεχνείο κατά μέρους.
Γνωστά όλα τα μοτίβα αγάπης, ε; Στο όνομά της έγιναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα!
Πολλοί είναι αυτοί που δεν ξέρουν τί σημαίνει αγάπη και δεν λένε σ αγαπάω συχνά. Πολλοί επίσης είναι και αυτοί που αγαπήθηκαν πολύ και τους είναι εύκολο να πουν σ αγαπώ. Αλλά τί συμβαίνει πραγματικά με τους ανθρώπους που παρανοούν την σημασία της αγάπης, της αλλάζουν το νόημα και τελικά φτάνει να γίνεται μίσος;
Βαριά λέξη το μίσος, αλλά ακόμη πιο βαριά η αγάπη. Ανίκανος να αγαπήσει είναι αυτός που δεν αγαπήθηκε. Ανάπηρος στην αγάπη είναι αυτός που δεν τον αποδέχτηκε ποτέ ,κανείς γι αυτόν σημαντικός, όπως οι γονείς. Και τελικά μισός στην αγάπη είναι εκείνος που δεν μπαίνει στον κόπο να μάθει ν αγαπά. Μισεροί…πολλοί γύρω μας!
Βλέπω ανθρώπους γύρω μου, που όταν τους ρωτάς τί κάνουν, σου απαντάνε είμαι πάρα πολύ καλά, ευτυχισμένος! Και φαίνεται στο παγωμένο βλέμμα η έλλειψη αγάπης. Συνήθως δεν τους καταλαβαίνεις με τη μία, αλλά μετά παρατηρώντας τα χαρακτηριστικά και τη στάση του σώματός τους, τότε συνειδητοποιείς την βασική τους έλλειψη. Της αγάπης. Από μέσα τους και από γύρω τους.
Προσπάθησα τις προάλλες να συνεργαστώ με έναν άνθρωπο, και τελικά συνειδητοποίησα ότι προσπαθούσε να με χειριστεί, εκμεταλλευόμενος την αγάπη μου…Λοιπόν, προχθές, μου έσπασαν το τζάμι του αυτοκινήτου μου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, σχεδόν μπροστά στα μάτια αστυνομικών. Και όταν με ρώτησαν, τί μου πήραν, απάντησα αδιάφορα: μα δεν είχα και τίποτα να μου πάρουν….μόνο 3 τσιγάρα που πάντα αφήνω στο αμάξι για τις στιγμές αδυναμίας! Και αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό ο επαγγελματίας που ανέφερα πριν. Δεν έχει τίποτα να δώσει, μόνο μικρό απόθεμα για στιγμές δικές του. Και εκμεταλλεύεται και χειρίζεται ανθρώπους, που αγνά, απλά και με αγάπη, του φέρονται καλά και τρυφερά, προστατευτικά και φροντιστικά. Μπροστά στα μάτια άλλων επαγγελματιών! Με θράσος!
Ο φίλος μου ο Τόλης, λέει, κυκλοφορούν πολλά καλά παιδιά έξω, βρες ένα! Τι να το κάνω το παιδί του λέω;Όλοι παιδιά είμαστε απαντά και ήδη χαμογελάει γιατί κατάλαβε τί εννοώ…και τί θα κάνουμε με το καλό παιδί; θα παίζουμε; Τα παιδιά δεν αγαπούν τους ενήλικες, είναι παιδιά και θέλουν αγάπη και φροντίδα και προδέρμ και όταν χορτάσουν φεύγουν τρέχοντας. Η αγάπη γι αυτούς δεν είναι σημείο αναφοράς μίας σχέσης, είναι τρόπος ενίσχυσης της αυτοεκτίμησής τους. Αρα…όχι παιδιά. Ενήλικες παρακαλώ!
Και η τρίτη περίπτωση, ήταν αυτή μίας γυναίκας 43 ετών που ενώ στο βλέμμα στο σώμα και στα λόγια της τα κρυμμένα φώναζε θέλω ν αγαπήσω, στα φανερά έλεγε….αχ δεν μπορώ τους έρωτες και τις αγάπες, βαριέμαι, τελειώνουν και μένω πάλι μόνη. Μπερδεύτηκε η κακομοίρα….νόμιζε πως αν αγαπήσει θα χάσει τον εαυτό της και θα τον εκμεταλλευτεί αυτός που θα του τον δώσει. Νόμιζε πως ο έρωτας και η αγάπη είναι ίδια, από την αρχή μιας γνωριμίας ως το τέλος. Νόμιζε πως θα χαθεί και θα εκτεθεί. Και τελικά, μένει μόνη, ανέραστη και στεγνή μέσα και έξω, χωρίς σύντροφο, χωρίς συναίσθημα, χωρίς χαρά, χωρίς ηδονή. Μόνη.
Και καλά αυτοί δεν ξέρουν, δεν μπορούν, ν αγαπούν και δίνουν μίσος, παγωμάρα, αδιαφορία, πόνο, μοναξιά, θλίψη. Οι άλλοι, που είναι δίπλα τους, τί ρόλο έχουνε; Του θύματος; Του σωτήρα; Ποιο ακούγεται περισσότερο αγαπησιάρικο; Μην προβληματίζεσαι, μην ψάχνεις….κανένα δεν έχει αγάπη μέσα του. Και οι δύο πλευρές τελικά, δεν μπορούν ν αγαπήσουν ολοκληρωμένα. Ο έναν τιμωρεί και ο άλλος τιμωρείται, ο ένας υποφέρει και ο άλλος υπομένει.
Σταμάτα την αλυσίδα και βρες τον εαυτό σου. Φέρσου ανθρώπινα με συναίσθημα και όχι ζωώδη μόνο με αισθήσεις.
Και να σου πω…οι ειδικοί δεν είναι μόνο για τη σχιζοφρένεια. Είναι και για να ανακαλύπτεις τα συναισθήματά σου, να μάθεις να τα δείχνεις, να τα δέχεσαι και να τα δίνεις.