Η ένταξη των παιδιών και των εφήβων με τις μαθησιακές δυσκολίες στην κανονική εκπαίδευση και τα κοινωνικά υπόβαθρα συχνά δεν συνοδεύεται από την ευπρόσδεκτη ένταξη τους στις παρέες ώστε να ικανοποιήσει τις διαπροσωπικές σχέσεις. (Wiener, J. & Sunohara G., 1998)
Εάν το Σύνδρομο της Ακούσιας Διάσπασης Προσοχής είναι παρών, η υπερκινητικότητα και η διάσπαση προσοχής την ώρα του μαθήματος μέσα στην τάξη, επηρεάζουν αρνητικά και παρεμποδίζουν την ανάπτυξη των κοινωνικών και οικογενειακών σχέσεων. Όταν μια μαθησιακή δυσκολία διαγιγνώσκεται και αντιμετωπίζεται κατάλληλα, τότε ο μαθητής έχει τη δυνατότητα για επιτυχές μέλλον. Χωρίς βοήθεια, οι ανικανότητες του ατόμου μπορούν να καθίστανται σημαντικές αναπηρίες καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του. (Silver LB., 1986). Μελέτες διαπιστώνουν ότι αυτές οι συμπεριφοριστικές και κοινωνικές δυσκολίες των Δυσλεξικών παιδιών, εμμένουν και μετά το πέρας των πρώτων σχολικών χρόνων. Έρευνες που έγιναν σε δυσλεξικούς μαθητές Λυκείου και Κολεγίου, έδειξαν ότι και οι δύο ηλικιακές ομάδες παρουσιάζουν σημαντικά κοινωνικά προβλήματα εξαιτίας των μαθησιακών τους δυσκολιών. (J.H. Bryan και Τ. Bryan, 1990)
Σε αυτή τη συμπεριφορά συμβάλει και το γεγονός ότι τα περισσότερα σχολεία σχεδιάζονται για να καλύπτουν τις ανάγκες του μέσου παιδιού, αυτού δηλαδή που η επίδοση του είναι εξίσου καλή σε όλες τις σχολικές δραστηριότητες και απαιτήσεις. Το σχολικό σύστημα έχει δυσκολία στην αποδοχή των Δυσλεξικών μαθητών. Το πρόβλημα είτε αγνοείται, είτε γενικεύεται σε άλλα γνωστικά αντικείμενα. Μια άλλη πτυχή της Δυσλεξίας, που μπορεί να έχει επιπτώσεις στην κοινωνική λειτουργία, είναι το γεγονός ότι τα Δυσλεκτικά παιδιά βρίσκονται συχνά σε ένα σχολείο, το οποίο από ορισμένες απόψεις είναι πάρα πολύ εύκολο για αυτούς. Είναι εύκολο να σκεφτούμε ότι αυτά τα συναισθήματα έχουν επιπτώσεις στη συμπεριφορά τους, η οποία στη συνέχεια το καθιστά μη αποδεκτό στα άλλα παιδιά.
Οι μελέτες που γίνονται στις αναπτυγμένες χώρες έχουν δείξει ότι το σχολείο και, γενικά, η εκπαίδευση έχουν μεγάλη σημασία και συμμετοχή στην πρόληψη και καθιστούν πιο ομαλή την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. Σύμφωνα με αυτές τις μελέτες ένας από τους πιο σοβαρούς παράγοντες φαίνεται να είναι ο τρόπος που το σχολείο λειτουργεί ως κοινωνικός θεσμός, κάτι που βρίσκεται στο σχολικό περιβάλλον και στο αποκαλούμενο κρυμμένο πρόγραμμα (curriculum), σε αντίθεση με το ανοικτό αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών. Άλλα στοιχεία, είναι οι σχέσεις μεταξύ των δασκάλων και των παιδιών καθώς επίσης και η συμμετοχή των μαθητών στις διαδικασίες της σχολικής λειτουργίας. Σε αντίθεση με αυτό που θα αναμενόταν, παράγοντες όπως το σχολικό φυσικό περιβάλλον, ο αριθμός μαθητών στην τάξη κ.λ.π., δεν φαίνονται να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο (Tsiantis Γ., 1987). Ξέροντας ότι τα δυσλεκτικά παιδιά είναι τα ευφυή, χαρισματικά παιδιά, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι αντιμετωπίζουν προβλήματα στο δομημένο σχολικό περιβάλλον και γίνονται απολύτως αδιάφοροι στις καθημερινές σχολικές υποχρεώσεις.
Υπάρχουν ευκαιρίες να αναπτυχθούν οι δυνατότητές τους και να υπερέχουν στον αθλητισμό, τις τέχνες και άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες. Το σύστημα των αξιών στην κοινωνία μας πρέπει να βασιστεί στις ευκαιρίες, την ποικιλία, τις επιλογές και τις προκλήσεις.