Δεν θα σε χαρακτηρίσω τρίτο πρόσωπο, θα πρέπει να δώσουμε σημασία και σε άλλους δύο και είναι άδικο για σένα. Είσαι μοναδικός. Δεν θα σου βάλω την ταμπελίτσα αντροχωρίστρα. Θα πρέπει να εξετάσεις την παντοδυναμία σου και ίσως απογοητευτείς με την αποκάλυψη των αδυναμιών σου. Είναι άδικο.
Θα τολμήσω όμως να σε χαρακτηρίσω αδικημένο. Άνθρωπο.
Πήγες και ερωτεύτηκες κάποιον που είναι σε γάμο. Που έχει σπίτι, ίσως και παιδιά, δουλειά, υποχρεώσεις, κοινωνική ζωή, ρουτίνα. Πήγες και αναζήτησες χώρο στη ζωή του. Με σκοπό;
Απάντησε. Με ποιόν σκοπό; Την αγάπη; Την συντροφικότητα; Την καλοπέραση; Το χαζολόγημα; Με ποιόν σκοπό αλήθεια;
Γιαυτό είσαι αδικημένος. Γιατί προχωράς σε μία σχέση τάχα άσκοπα!
Αν σε ρωτούσε κάποιος γιατί πήγες και έμπλεξες εκεί, ίσως ν απαντούσες γιατί ο έρωτας μ οδήγησε και είναι τυφλός και όλα τα υπομένει κτλ κτλ….Θα υποστηρίξεις με όλη τη δύναμη της λογικής σου το δικαίωμα να αγαπάς όποιον θέλεις και να μην δίνεις σημασία σε στερεότυπα και κοινωνικές ταμπέλες. Θα αντιταχθείς λέγοντας ότι σ αυτή τη σχέση δεν είσαι μόνος, αλλά και ο άλλος το θέλησε άρα δεν φταις μόνο εσύ. Μπορεί να πεις ότι δεν το ήξερες κιόλας. Θα πεις, θα πεις, θα πεις και μετά θα μείνεις να νοιώσεις.
Αδικία. Που ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες έχει κάνει όλα όσα εσύ θα ήθελες, με κάποιον άλλον. Αδικία που ενώ εσύ λες ότι δεν έχεις σκοπό να τον χωρίσεις, παλεύεις να αποδείξεις ότι είσαι καλύτερος από τον υπάρχοντα σύντροφό του και τον κάνεις ευτυχισμένο.
Αδικία που είσαι σε μία σχέση χωρίς κανένα σκοπό, παρά μόνο το κρυφό. Παντού. Ακόμη και στον ίδιο τον σκοπό.
Οι άνθρωποι που επιλέγουν ήδη δεσμευμένους συντρόφους, εκτιμούν τον εαυτό τους τόσο που θεωρούν ότι δεν τους αξίζει μία ολοκληρωμένη σχέση. Επίσης θεωρούν ότι τους αξίζει το λαθραίο και το λίγο, από το ολόκληρο.
Από την άλλη, εκφράζουν μία βαθύτερη ανάγκη τους να φτιάξουν μία επιτυχημένη σχέση που θα στηρίζεται στον έρωτα, την αγάπη και την εμπιστοσύνη και όχι σαν αυτή που έχει ήδη ο άλλος που στηρίζεται σε συμφέροντα και συνήθειες. Θέλουν ν αποδείξουν στον άλλον και στον εαυτό τους ότι τα παραμύθια υπάρχουν και στην αληθινή ζωή. Και έζησαν αυτοί καλά!
Και άντε και χώρισε. Και άντε και τον πήρες δικό σου τον άνθρωπο αυτό που αγάπησες παράφορα. Και άντε και επιτέλους ζείτε στο φως και φανερά. Τώρα; Τον εμπιστεύεσαι; Τον ανέχεσαι στην καθημερινότητα και στη ρουτίνα της; Αντέχεις τις υποχρεωτικές συναντήσεις με πρώην και παιδιά; Τις οικονομικές συναλλαγές και τα πήγαινε έλα; Τί θα κάνεις; Θα δημιουργήσεις νέες ώστε πάλι να αποδείξεις ότι όλα τα κάνεις καλύτερα; Πολύ κουραστικό. Πολύ άδικο.
Δεν είναι καλύτερα να εκτιμήσεις τον εαυτό σου και να του προσφέρεις το καλύτερο;
Έτυχε, να ερωτευτείς κάποιον που είναι σε γάμο. Είπες ας περάσω καλά, έχοντας την καβάντζα του πρόσκαιρου και του χωρίς υποχρεώσεις, δικαιώματα και ευθύνες. Βολεύει αυτή η ερμηνεία; Μείνε σ αυτήν τότε. Αλλά έχε και στο βάθος του μυαλού σου (που μεταξύ μας ίσως και να το έχεις) ότι ο τρόπος που συνδέεσαι με τους άλλους, αναζητώντας την επιβεβαίωση, την έλλειψη ουσιαστικά δέσμευσης και το ψέμα, ίσως να είναι ακριβώς η εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου.
Κατα τ άλλα, πέρνα καλά! Σου αξίζει άλλωστε, έτσι;