Η σιωπή είναι χρυσός. Η σιωπή μου προς απάντησή σου. Αφήστε τους ν αναρωτιούνται. Μην τους δώσεις την ικανοποίηση να μιλήσεις και έτσι να σου απαντήσουν, άστους!
Τραγικές εκφράσεις που ξέρεις ποιος στις έχει πρωτοπεί, έτσι; Η μανούλα και ο πατερούλης!
Αυτά τα γνωμικά σ έφαγαν και μια ζωή πηγαίνεις σπίτι και λες όλες τις απαντήσεις στον καθρέφτη σου και σκέφτεσαι: όχι να μην νομίζουν ότι δεν ξέρω ν απαντήσω! Ξέρω αλλά δεν θέλω!
Ναι και έξυπνος είσαι και όμορφος είσαι και γνώσεις έχεις. Όλα τα έχεις. Το θάρρος ή το θράσος να απαντήσεις δεν έχεις. Ίσως γιατί δεν ξέρεις; Ίσως γιατί δεν θέλεις; Ίσως και να μην μπορείς κιόλας! Ποιος ξέρει; Ούτε εσύ μάλλον. Αλλά μπορεί να είσαι εξαιρετικός δικηγόρος, ταλαντούχος πωλητής ή χαρισματικός προπονητής. Ή απλά μονίμως βραχνιασμένος. Ποιος ξέρει; Ούτε εσύ μάλλον!
Οι άνθρωποι που δεν μιλούν και δεν λένε αυτά που θέλουν και κοντεύουν να τους πνίξουν, δεν είναι δειλοί. Κατά την γνώμη μου, έχουν συνηθίσει να δείχνουν αυτή την υποτακτική εικόνα στους άλλους και δεν είναι εύκολο να την αλλάξουν. Επίσης δεν ξέρουν και πως να λειτουργήσουν μέσα στο θάρρος των απαντήσεων και στην έκθεση των γνώσεών τους. Έχουν συνηθίσει τόσο πολύ στην υποτίμηση, που έμαθαν και οι ίδιοι να μην εμπιστεύονται τον εαυτό τους και άρα να επιβεβαιώνουν την γνώμη των άλλων. “σιγά μωρέ, τί να μας πεις και συ”, “που το άκουσες αυτό πάλι και το λες;”
Για να δείξεις το μπόι σου χρειάζεσαι αυτοπεποίθηση. Να ξέρεις δηλαδή ποιος είσαι. Αν περιμένεις από τους άλλους να στο πούνε, μια ζωή θα είσαι γύρω στους 70 πόντους. Κοντός και μικρός. Όπως τότε που ντρεπόσουν να πεις το ποίημα στο νηπιαγωγείο και όλοι γελούσαν, αλλά κανείς δεν ήρθε να σου πιάσει το χεράκι και να σου πει :“δεν πειράζει, το ξέρω ότι το ξέρεις, θα το πούμε μαζί!”
Θα σου πω τί πιστεύω και ποια είναι η γνώμη μου.
Οι άνθρωποι που δεν μιλούν πολύ, ξέρουν ν ακούν εις διπλούν. Μία εσένα που μιλάς και μία τον εαυτό τους που σιωπά. Και αν δεν το ξέρουν να το κάνουν, τους εκπαιδεύει η σιωπή.
Οι άνθρωποι που δεν μιλούν, φοβούνται ότι αν μιλήσουν, αν βάλουν όρια, θα γίνουν αντιπαθείς και απρόσιτοι. Και κοπίασαν αρκετά για να τους πλησιάσει άνθρωπος.
Οι άνθρωποι που δεν μιλούν έχουν ζήσει απώλειες πραγματικές ή μη, που τους ανάγκασαν να φοβούνται και για άλλες. Οπότε προτιμούν να τα λένε σπίτι τους μόνοι τους που τον μόνο που χάνουν είναι τον εαυτό τους.
Οι άνθρωποι που δεν μιλούν, δεν είναι μόνοι, είναι λίγο μοναχικοί αλλά τους παρεξηγείς γιατί θέλουν τον χρόνο τους να σε βάλουν στον κόσμο τους και να σ εμπιστευτούν.
Ίσως φωνάζουν αρκετές φορές στα όνειρά τους και νομίζουν ότι ξεσπούν, αλλά όταν ξυπνήσουν, επιλέγουν πάλι εκείνη τη γωνία της αφωνίας. Τα ξέρουν όλα. Είναι έξυπνοι, δημιουργικοί και ταλαντούχοι και μέσα από τη δουλειά τους καταλαβαίνεις και την πολυλογία τους. Είναι τόσο ουσιαστική!
Αν βρεθείς λοιπόν, κοντά σε κάποιον που δε λέει πολλά, μην τον ζορίζεις. Αν πραγματικά σ ενδιαφέρει, δώστου χρόνο να σου μιλήσει με άλλες αισθήσεις, με πράξεις με γκριμάτσες, με αγγίγματα, χιούμορ και ματιές.
Αν δεν σ ενδιαφέρει και αισθάνεσαι αμήχανα στη σιωπή, ίσως θα πρέπει ν αναρωτηθείς τί θέλεις να καλύψεις με λόγια και φωνή. Ο σιωπηλός καλύπτει με τη σιωπή του όλα του τα συναισθήματα και δεν ντρέπεται να το δείξει. Εσύ; Γιατί ντρέπεσαι; Και το μόνο που κάνεις είναι να κοροϊδεύεις μουγκοθόδωρο τον άλλον! Τον εαυτό σου πώς το χαρακτηρίζεις; Έξυπνο; Ας γελάσω!