Αυτή την περίοδο, όλοι μιλάνε για την “άδεια φωλιά”. Το σπίτι δηλαδή, που χωρίς τα παιδιά που τραβάνε τον δρόμο τους, είτε για σπουδές σε άλλη πόλη, είτε για μετανάστευση, είτε για γάμο, είναι άδειο. Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω λίγο και να πω ότι δεν είναι άδειο, απλά είναι στην αρχική του μορφή, με το ζευγάρι μέσα. Και τί κάνει το ζευγάρι χωρίς τους βάρβαρους; Ξαναβιώνει ίδιες αγωνίες; όχι. Ξαναπροσπαθεί να χτίσει; όχι. Ζει, πια με το άγχος της προσωπικής χαράς και καθημερινότητας. Το ξέχασε λίγο και το παραμέλησε λόγω των παιδιών και των υποχρεώσεων, αλλά γιαυτό δεν πάλευε κοντά 20 χρόνια; Να μεγαλώσουν τα παιδιά, να πάνε στα καλύτερα σχολεία και φροντιστήρια, να σπουδάσουν, να φύγουν από το σπίτι και να χτίσουν την δική τους φωλιά. Γιαυτό δεν πάλευε; Ξαναρωτώ! Ε τον εκπλήρωσε τον σκοπό του. Πάμε για άλλα τώρα!
Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς, όπως ονομάζεται, αναφέρεται στην απέραντη θλίψη που νοιώθουν οι γονείς όταν φεύγουν τα πουλάκια τους. Οι μαμάδες το βιώνουν πιο έντονα για ευνόητους λόγους, και όταν δεν εργάζονται κιόλας, ακόμη περισσότερο. Αν είναι τυχερές και έχουν καθημερινή εργασία, δεν μπαίνουν τόσο πολύ στο συναίσθημα της θλίψης, παρά του ότι όταν επιστρέφουν αντικρίζουν ένα άδειο σπίτι.
Βέβαια, όσο καλύτερη είναι η ποιότητα της σχέσης του γονιού με το παιδί, τόσο πιο ελαφριά θα είναι και τα συμπτώματα της θλίψης και της αίσθησης του κενού. Αν μεγάλωνες το παιδί σου για να φύγει, αν υπήρχε ισορροπία και ξεκαθαρισμένοι ρόλοι, αν δεν υπήρχε υπερπροστασία και σχέση εξάρτησης, τότε δεν έχεις και πολλές πιθανότητες να πέσεις στα πατώματα που το πουλάκι σου φεύγει στις Σέρρες να σπουδάσει ή μετακομίζει στη Τούμπα με τον σύζυγο…….Αν επίσης δεν θεωρείς ότι επειδή το παιδί μεγάλωσε εσύ γέρασες και μεγάλωσες, τότε μάλλον θα ζήσεις μία ωραία περίοδο με τον σύντροφό σου, όπου θα χαίρεστε την ελευθερία σας και την απουσία καθημερινών υποχρεώσεων! Είναι απόλυτα φυσιολογικό να λυπάσαι που το παιδί φεύγει από το σπίτι. Μην εμποδίσεις το συναίσθημα να σε κατακλύσει και μην το κρύψεις βέβαια.
Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς, έχει κάποια συμπτώματα, που καλό θα είναι να μην τα αγνοήσεις γιατί μπορεί έτσι να σου κρατήσουν για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και έτσι να απομονωθείς και να μην έχεις διάθεση για τίποτα.
Ενδεικτικά, μερικά είναι τα εξής:
-
Θλίψη χωρίς ουσιαστικά προφανή λόγο (μια και μέσα σου λες πάλι καλά που πέρασε και θα σπουδάσει, πάλι καλά που μπορώ να το στηρίξω οικονομικά, πάλι καλά που παντρεύτηκε και είναι ευτυχισμένο κτλ)
-
Μπαινοβγαίνεις στο δωμάτιο του παιδιού και το φροντίζεις και το καθαρίζεις σα να πρόκειται να έρθει ανά πάσα στιγμή. Με αυτόν τον τρόπο το νοιώθεις πιο κοντά σου, αλλά ακόμη και να γυρίσει δεν θα είναι το ίδιο παιδί που χρησιμοποιούσε το μαθητικό του δωμάτιο!
-
Νοιώθεις ότι τώρα πια δεν έχεις κανέναν σκοπό. Ματαίωση.
-
Κλαις με το παραμικρό και ξαφνικά (για τον καιρό, για τις ειδήσεις, για την Μενεγάκη, για το Star….)
Καλό θα ήταν να επισκεφτείς έναν ειδικό και να διαχειριστείς αυτή σου τη θλίψη, αυτή σου την απώλεια. Αν όμως το θεωρείς ανούσιο και ανόητο να πας σε ψυχολόγο επειδή το παιδί σου ξεκινάει να ζει χωρίς εσένα (σκέψου το λίγο σαν έκφραση), τότε φρόντισε λίγο παραπάνω τον εαυτό σου και κάθισε να μιλήσεις με το παιδί σου, χωρίς να του δημιουργήσεις θλίψη, τύψεις και ενοχές που σ αφήνει.
-
Πες του τί νοιώθεις.
-
Πες ότι χαίρεσαι που επιτέλους ανοίγει τα φτερά του.
-
Πες του ότι νοιώθεις περήφανη που τα κατάφερες και του έμαθες να πετάει.
-
Πες του ότι για οτιδήποτε συμβεί είσαι εκεί να το γιατρέψεις και να το ξαναστείλεις να πετάξει.
-
Πες του ότι στην αρχή θα ήθελες να επικοινωνείτε συχνά ή να συναντιέστε έστω και μία φορά τον μήνα οι δυό σας.
-
Βοήθησέ το στην μετακόμιση, αλλά μην του πεις που να βάλει τί. Αφησέ το να χτίσει μόνο τη φωλιά του σύμφωνα με τις ανάγκες του. Μην το καθοδηγείς και μην του κάνεις μία μικρογραφία του σπιτιού που ζούσε ως τώρα.
-
Μην προσπαθείς να ηρεμήσεις και μην ματαιώνεις την θλίψη σου λέγοντας του εαυτού σου ότι αυτά είναι βλακείες. Αγχώνεσαι και στεναχωριέσαι περισσότερο έτσι.
-
Κάνε μια ωραία κουβέντα με τον σύντροφό σου για το τί θα κάνετε τα δυο σας από δω και πέρα. Έχετε μια ολόκληρη ζωή μπροστά σας. Ξαναβρεθήκατε μόνοι σας μετά από πολύ πολύ καιρό. Ωραία δεν είναι;
-
Ε τώρα να σου πω να πάρεις κατοικίδιο; Πάρε. Αντικατάσταση θα είναι και ίσως σου δώσει χαρά να φροντίζεις πάλι κάποιον αδύναμο που εξαρτάται μόνο από σένα. Φρόντισε τον εαυτό σου καλύτερα. Με βόλτες και χόμπι, με κουβέντες με φίλους και μοίρασμα συναισθημάτων με άλλους γονείς στην ίδια φάση.
Αν τίποτα δεν πιάνει και επιμένεις να μην θες να πας σε ψυχολόγο, τί να σου πω και εγώ! Σκέψου το γεγονός ότι αντιστέκεσαι στην ελευθερία. Την δική σου, του συζύγου σου και του παιδιού σου.