Ξέρω ότι όταν γνωρίζεις κάποιον και ο έρωτας σου χτυπάει την πόρτα, ή καλύτερα η πόρτα έχει πέσει πάνω σου και σε πλάκωσε, είναι πολύ δύσκολο, να κάτσεις να σκεφτείς τα υπέρ και τα κατά αυτής της σχέσης. Το μόνο που σε νοιάζει, είναι πότε θα συναντηθείτε, πότε θα κάνετε σεξ, πότε θα μιλήσετε και πού θα πάτε εκδρομούλα τα δυο σας.
Σε όλες τις σχέσεις όμως, έρχεται η στιγμή, που πρέπει ν αποφασιστεί το μέλλον της. Είτε κουβεντιάζοντάς το οι δυο σας, είτε ο καθένας μόνος με τον εαυτό του. Και εκεί είναι που πρέπει να πάρεις την απόφαση, εξετάζοντας με λογική πια και όχι με συναίσθημα, αν το μέλλον πρόκειται να είναι ωραίο, ή με μικρά και μεγάλα προβλήματα.
Θεωρώ, ότι για τον λόγο τον οποίο ξεκίνησε μία σχέση, για τον ίδιο λόγο θα προχωρήσει και αν εκλείψει εξαιτίας κάποιας κατάστασης ο λόγος αυτός, θα πάψει να υπάρχει και η σχέση. Δηλαδή. Σκέψου. Διάλεξες κάποιον επειδή σε τράβηξε η ομορφιά του και η εξωτερική του εμφάνιση. Διάλεξες κάποιον επειδή κάνετε πολύ ωραίο σεξ. Διάλεξες κάποιον επειδή έχει λεφτά, σταθερή δουλειά και άρα εισόδημα. Διάλεξες κάποιον επειδή τον θεωρείς ίδιο με τον γονιό σου. Διάλεξες κάποιον επειδή τον θεωρείς το αντίθετο ακριβώς με σένα. Ή τελικά, διάλεξες κάποιον, επειδή θεωρούσες τον εαυτό σου στα αζήτητα πολύ καιρό και βρέθηκε αυτός να σε διαλέξει!
Ως πότε θα ισχύουν οι ίδιοι λόγοι; Ως πότε θα είναι το ίδιο όμορφος, σέξι, φροντιστικός, επαναστάτης και ως πότε θα σε επιβεβαιώνει και θα σε επιβραβεύει όπως δεν κάνεις εσύ για σένα;
Για πάντα θα μου πεις. Συμφωνώ και μαζί σου και γω.
Αλλά αν σταματήσει; Αν η πορεία της ζωής τον κάνουν ν αλλάξει και να διαφοροποιήσει την αρχική εικόνα και εντύπωση που σου έδωσε; Αν εσύ αλλάξεις και η ίδια πορεία ζωής σε κάνουν να θες άλλα τελικά; Τότε μάλλον και η σχέση θα σταματήσει. Θα πρέπει να υπάρχουν γερές βάσεις για να μην χαλάσει ανεπανόρθωτα.
Οι βάσεις χτίζονται, έχοντας κοινή αφετηρία με τον σύντροφό σου. Αν αυτός είναι πλούσιος και εσύ φτωχή, μία ζωή θα παλεύεις να φανείς αντάξια του. Αν εσύ τελείωσες τη Νομική (άσχετα αν την εξασκείς ή όχι) και αυτός έχει περίπτερο (βγάζοντας έναν σκασμό λεφτά), πάντα θα παλεύει να σε συναγωνιστεί σε συζητήσεις και απόψεις. Αν εσύ έχεις ένα παιδί από προηγούμενο γάμο και αυτός όχι, ίσως να μην δεχτεί ποτέ κατά βάθος την ύπαρξη αυτού του παιδιού, του κομματιού σου εκείνου δηλαδή που είναι ξένο γι αυτόν. Αν εσύ είσαι 50 και εκείνος νέος 35, ως πότε θα σε παρασύρει η νιότη και η ανεμελιά του; Και αν εσύ τον παντρεύτηκες επειδή όταν τον γνώρισες ήσουν σε δύσκολη φάση ζωής και σε βοήθησε, ε….κάποτε δεν θα είσαι δύσκολα, αλλά ίσως ασυνείδητα αναγκάζεσαι να δείχνεις αδυναμία για να έχει ρόλο στη ζωή σου.
Ξανασκέψου το λοιπόν. Και ναι, ωραίος είναι ο έρωτας, αλλά κάποια στιγμή μεταμορφώνεται σε βαθιά αγάπη, που στηρίζεται σε άλλα και όχι στην πρώτη ματιά. Είσαι έτοιμος για εκείνη τη στιγμή της μεταμόρφωσης; Θα μπορέσεις ν αγαπήσεις πραγματικά τον άνθρωπο δίπλα σου για αυτά που σου δίνει και σου παίρνει ή πάντα θα αναζητάς εκείνο το πρώτο που σε μάγεψε;
Κοινή αφετηρία λοιπόν. Νομίζω εκεί είναι το κλειδί για μία σχέση που θα αντέξει σε βάθος χρόνου, ότι και αν παρουσιαστεί στον δρόμο της. Η κοινή αφετηρία, δίνει την προϋπόθεση κοινής πορείας χωρίς να προπορεύεται κανείς και έτσι να χρειάζεται ο άλλος να τρέχει να τον φτάσει. Δύο άνθρωποι που έχουν κοινούς στόχους και σκοπούς, αν αγαπιούνται πραγματικά, θα παλεύουν μαζί να τους φτάσουν, ο καθένας με τις δυνάμεις του αλλά και συνεργατικά.
Οι σχέσεις δεν είναι αγώνες δρόμου, είναι μεγάλες πορείες, μαραθώνιοι, που δεν έχουν νικητές και νικημένους, αλλά συνοδοιπόρους. Η κοινή αφετηρία, δίνει και κοινό δρόμο, κοινή πορεία. Όσο σκοτεινά και στενά να είναι τα μονοπάτια αυτής της πορείας, κανείς δεν προπορεύεται για να είναι ο αρχηγός πάντα. Μία ο ένας και μία ο άλλος. Για να έχει νόημα και ο δρόμος άλλωστε. Αλλιώς για τον έναν θα είναι γνωστός και ο άλλος θα θελήσει να τον ανακαλύψει μόνος ή με άλλον. Και δεν εννοώ να χωριστούμε σε ομάδες και να σχετιζόμαστε μόνο μεταξύ μας. Οι πλούσιοι με τους πλούσιους, οι φτωχοί με τους φτωχούς, οι σπουδαγμένοι με τους σπουδαγμένους και οι γονείς με τους γονείς. Λέω να σκεφτείς ποιό χαρακτηριστικό σε έκανε να ερωτευτείς κάποιον και ποιο χαρακτηριστικό του τελικά αγαπάς. Τί είναι εκείνο που σε τράβηξε και τί είναι εκείνο που σε κρατάει. Πάντως όχι η επιμονή σου να τον αλλάξεις και να τον φέρεις στα μέτρα σου. Αυτό είναι αγώνας δρόμου και μάλιστα κουραστικός. Μόνος σου θα τρέχεις, μόνος σου θα τερματίσεις.
Σκέψου.