Τί κάνεις; Καλά μωρέ, τα ίδια.
Πώς πέρασες; Καλά, είχα να βγω καιρό.
Σου έλειψα; Ναι.
Μ αγαπάς; Φυσικά.
Για να υπάρξει επικοινωνία, χρειάζεται ένας πομπός και ένας δέκτης. Για να υπάρξει επικοινωνία χρειάζονται δύο μάτια, δύο αυτιά, ένα πρόσωπο, ένα σώμα, δύο χέρια και 10 δάχτυλα.
Αν πραγματικά θέλεις να καταλάβεις τον εαυτό σου (γιατί είπαμε από κει ξεκινάει η επικοινωνία), παρατήρησε τί βλέπεις, τί ακούς και τί δεν λες. Και αν πραγματικά θες να καταλάβεις τον άλλον, άκουσέ τον. Στ αλήθεια όμως. Ότι ακούσεις αφορά εσένα και ότι δεις είναι αυτά που καθρεφτίζεις. Μετά από μία συνάντηση, κάνε τον κόπο, επιστρέφοντας σπίτι, να αναρωτηθείς. Είπα όσα ήθελα; Έδειξα όσα ήθελα; Προσπάθησα όσο ήθελα; Και ανάλογα με τις απαντήσεις σου, αναλογίσου τον βαθμό επικοινωνίας που επέτρεψες. Δεν φταίει πάντα μόνο ένας. Είπαμε, πομπός και δέκτης.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Στην ερώτηση τί κάνεις, μπορεί να υπάρχει ανησυχία και ανάγκη κουβέντας. Στην απάντηση τα ίδια, σαφώς δεν υπάρχει τίποτα από τα δύο. Δικαίωμά σου να μη θέλεις συζήτηση. Μήπως όμως η έκφραση σου και το βλέμμα σου, δείχνουν άλλο;
Στο πώς πέρασες, μπορεί να κρύβεται η ερώτηση χωρίς εμένα. Και στην απάντηση είχα καιρό να βγω, εννοείται το χωρίς εσένα. Είσαι σίγουρος ότι κοιτάς τον άλλον λέγοντας το; Τί κρύβεις και από τί τέλος πάντων κρύβεσαι;
Η μονολεκτική απάντηση στο σου έλειψα, σημαίνει όχι, και η αποφυγή επανάληψης του βασικού ρήματος στην ερώτηση μ αγαπάς, σημαίνει επίσης όχι. Ας αφήσουμε τα σαλιαρίσματα επιτέλους, περνάμε καλά και ας μείνουμε εκεί. Αλήθεια; Τότε γιατί δε λες εσύ το σ αγαπώ παρά το διακονεύεις;
Και εντάξει, ας αφήσουμε τον άλλον, να ρωτάει ότι θέλει, όποτε το θέλει και όπως το θέλει. Εσύ γιατί απαντάς έτσι; Τι είναι αυτό που σε κάνει να μην θέλεις να δώσεις λογαριασμό ας πούμε; ΄Η αν είσαι εσύ αυτός που ρωτάει, γιατί ρωτάς;
Για να είναι ουσιαστική η επικοινωνία, οφείλεις του εαυτού σου ειλικρίνεια. Να μπορείς να λες αυτά που νοιώθεις στον βαθμό που πιστεύεις ότι το αντέχει ο άλλος. Και αντί να κρύβεις λόγια, πες τα όλα, ευγενικά, ειλικρινά και με θάρρος. Θα είναι καλύτερα.
Όταν μπαίνει το παιδί σου σπίτι, εσύ ο γονιός, χρειάζεται να το ρωτήσεις τί έχει; Ότι να ναι θα σου πει….Αν το κοιτάξεις προσεκτικά όμως, θα καταλάβεις. Όταν επιστρέφει ο σύντροφός σου από έξοδο με φίλους, εσύ που έμεινες σπίτι να τον περιμένεις, χρειάζεται να φοβάσαι ότι περνάει καλά και χωρίς εσένα; Κοίταξέ τον στα μάτια και δες τον φόβο σου. Όταν συναντάς τη φίλη σου, εσύ που έχεις να της μιλήσεις καιρό επειδή σε πήρε μπάλα η δουλειά, χρειάζεται να ρωτήσεις αν της έχεις λείψει; Δες πώς κάθεται απέναντί σου και θα καταλάβεις.
Επικοινωνία νομίζω είναι όσα δεν λέγονται. Όσα κρύβονται πίσω από κατεβασμένα βλέμματα, σταυροπόδια και πλεγμένα δάχτυλα. Αμήχανες σιωπές, ή ερωτικά αγγίγματα. Επικοινωνία, είναι να θέλεις ο άλλος να δει μέσα σου, χωρίς να νοιώσεις εκτεθειμένος.
Βλέπω πολλές φορές ζευγάρια 70-80 ετών να κάθονται σ ένα καφέ, ή να περπατάνε στο δρόμο ή ακόμη και στην εκκλησία και να είναι δίπλα- δίπλα χωρίς καν να ακουμπάει ο ένας τον άλλον και βλέπω και νέους 30-40 χρονών να περπατάνε πιασμένοι από το χέρι και να μην είναι δίπλα. Και αναρωτιέμαι που είναι το λάθος στην εικόνα. Βρείτε τις διαφορές. Μία είναι. Η έλλειψη επικοινωνίας εξαιτίας του φόβου της έκθεσης. Και θα σου πει ο νέος….χώρισα γιατί δεν καταλαβαινόμασταν. Και ο ηλικιωμένος θα πει….η νέοι δεν έχουν υπομονή. Μα υπάρχουν και ζευγάρια που έφυγαν πια τα παιδιά τους, ξαναέμειναν μόνοι και ανακαλύπτουν ότι τίποτα πια δεν τους ενώνει. Δεν επικοινωνούσαν ποτέ, παρά μόνο για τα παιδιά.
Και είναι και εκείνα τα τρυφερά, γλυκά ζευγάρια, ασχέτου ηλικίας που όπως μου είπε πρόσφατα και μία φίλη, “τον αγαπώ πολύ τον άντρα μου, τον πονώ και αυτό είναι το πιο σημαντικό, το έλεγε η γιαγιά μου!”