Άρθρα

• Πού χάθηκες εσύ;

• Εδώ μωρέ, να..δουλειά, οικογένεια, υποχρεώσεις….

• Πάρε να βρεθούμε!

Πόσες φορές στη ζωή σου, έκανες αυτόν τον διάλογο….άπειρες μάλλον. Με ανθρώπους που κάποτε ήσασταν συνέχεια μαζί, στο τηλέφωνο δυο τρεις φορές την ημέρα και στις εξόδους παρέα. Με κουμπάρους, συγγενείς, συμμαθητές, συναδέλφους. Με ανθρώπους που σας συνέδεε αγάπη και ενδιαφέρον, κοινά σχέδια, όνειρα, ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές για να μην πω και δεσμοί αίματος.

Όταν ήσουν μικρός, έλεγες στον κολλητό ότι θα είστε μαζί για πάντα. Το ίδιο και στον συμφοιτητή και στον συνάδελφο. Α….και στον σύντροφό σου. Αλλά κάτι έγινε στην πορεία και χαθήκατε, σταματήσατε τις επαφές, απομακρυνθήκατε, χωρίς όμως ποτέ να μαλώσετε. Και αν βρεθείτε κατά τύχη κάπου, ο ίδιος διάλογος….πού χάθηκες; μ έψαξες; όχι!

Για τους συμμαθητές το καταλαβαίνω. Άλλαξε το περιβάλλον, ο τρόπος ζωής, τα ενδιαφέροντα και γενικά ότι σας ένωνε στο σχολείο, δεν υπάρχει πια. Άλλος στο Πανεπιστήμιο, άλλος στη δουλειά, άλλος σε οικογένεια από νωρίς. Ναι, χαθήκατε και αν ξαναβρεθείτε, έχετε πολλά να λέτε και πάντα θα σας συνδέει εκείνο το τρυφερό αίσθημα της σχολικής ηλικίας.

Για τους συναδέλφους, δυσκολεύομαι λίγο να το καταλάβω, γιατί υποτίθεται ότι είναι σε μία ώριμη ηλικία, βιολογική και ψυχική, που η συναναστροφή δεν γίνεται λόγω της δουλειάς, αλλά εξαιτίας των προσωπικών συνειδητών (;) επιλογών σε συντροφιά. Μήπως ήσουν μαζί με κάποιον συνάδελφο γιατί ήσασταν το κοινό μέτωπο εναντίον του αφεντικού; Μήπως επειδή ήταν ο αγαπημένος τους αφεντικού και ήθελες να τον έχεις από κοντά; Μήπως επειδή μέσα από αυτόν έμαθες να δουλεύεις; Μήπως του είχες υποχρέωση επειδή σε βοήθησε πολύ να εγκλιματιστείς; Αν όχι όλα αυτά, τότε γιατί χαθήκατε με το που κάποιος από τους δύο άλλαξε δουλειά ή πήρε προαγωγή ή έμεινε άνεργος; Ναι ξέρω…..σας πήρε μπάλα η ζωή και δεν έχετε πια χρόνο….

Για τα αδέρφια που δεν έχουν αρμονικές σχέσεις, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Φταίει η μάνα. Τέλος. Βαριά και μεγάλη κουβέντα, αλλά πέρα για πέρα αληθινή. Εκείνη έχει συμπάθειες, εκείνη φροντίζει να σβήνει η αδικία και δουλειά της είναι από μικρά να τα μάθει να είναι μαζί. Διαφορετικό το κάθε παιδί, αλλά η σχέση είναι αδιάρρηκτη. Και δεν χάνονται. Δεν είναι ανάγκη να είναι κολλητοί, αλλά είναι ανάγκη να είναι αδέρφια.

Λέει μία κοπέλα στα 35, που είναι χωρισμένη και έχει και ένα παιδάκι 2 χρονών. “ Από τότε που χώρισα, πολλές φίλες και γνωστές με απομάκρυναν, από φόβο να μην τους πάρω τον άντρα τους” Μα τί να φοβούνται σε σένα, της λέω, είσαι έξυπνη, όμορφη, εργατική, κοινωνική, ηθική και χαμογελαστή, υπάρχει περίπτωση να πάρεις τον ξένο άντρα;. “’Όχι, με φοβούνται” λέει και κλαίει. “Σκέφτονται ότι τώρα που χώρισα, είμαι εύκολη και το μόνο που ζητάω είναι σεξ”. Το μόνο που φοβούνται της λέω, είναι η ανεπάρκεια τους μπροστά σου και ο φόβος τους είναι μή τυχόν και καταλάβει ο άντρας τους τί δεν είναι οι ίδιες. Επίσης ο δικός σου φόβος ότι εσύ δεν τα κατάφερες στον γάμο σου και δεν αντέχεις να βλέπεις και να συναναστρέφεσαι με άλλα ζευγάρια. Βρες άλλες φίλες, ελεύθερες, που ξέρουν τι είναι, τί αξίζουν, τί μπορούν και τί θέλουν να κάνουν.

Να ένας λόγος να χαθείς με κάποιον. Ο φόβος. Όχι η ζήλια. Ο φόβος της ανεπάρκειας, που όσο ήσασταν μαζί έπαιρναν από σένα αλλά τώρα σε φοβούνται και χάνονται. Και το αντίστροφο.

Σχέση μεταξύ άντρα και γυναίκας, αν δεν είναι ερωτική, δεν είναι τίποτα άλλο. Οπότε με φίλους διαφορετικού φύλου που χάθηκες, μην αναρωτιέσαι τί έγινε. Είναι ξεκάθαρο. Δεν βγήκε το ερωτικό, ή αν βγήκε ήταν αποτυχημένο, οπότε έληξε και η “φιλική” σχέση. Τώρα αν έκανες τον φίλο, συνέταιρο, κουμπάρο, ή υπάλληλό σου, άστα! Δεν λειτουργεί τίποτα καλά. Έλεγε μία φίλη μου, ότι ο κουμπάρος της που γνωριζόταν από το Πανεπιστήμιο και τώρα μένει σε άλλη πόλη κοντά στη δική της, έρχεται εδώ και δύο χρόνια κάθε μέρα για να φέρει το παιδί του στο μουσικό σχολείο, αλλά δεν της έχει τηλεφωνήσει ποτέ για να βρεθούν. Και αυτή στεναχωρήθηκε όταν το έμαθε, γιατί δεν κατάλαβε ποτέ τον λόγο που χάθηκαν, ενώ ήταν τόσο αγαπημένοι. Τους πάντρεψε και τους βάφτισε και το πρώτο τους παιδί. Χάθηκε αυτός για τους δικούς του φόβους αλλά και για τους φόβους της γυναίκας τους, και η ίδια για τους δικούς της φόβους και θυμούς.

Δεν χρειάζεται να ρωτήσεις τον άλλον, γιατί χάθηκε. Η μόνη απάντηση είναι γιατί έτσι ήθελε. Σκέψου όμως το λόγο που εσύ χάνεσαι. Δημιουργείς σχέσεις, φιλίες και συνεργασίες και μετά τις διακόπτεις. Ναι, συμφωνώ, έτσι θέλεις και έτσι κάνεις. Μήπως όμως, δεν ξέρεις πώς να τις προχωρήσεις, πώς να τις διατηρήσεις και πώς τελικά να τις συντηρήσεις αυτές τις σχέσεις; Δεν είσαι ανεπαρκής, απλά λίγο φοβητσιάρης…..μη τυχόν και συνδεθείς με κάποιον για πάντα και σε καταλάβει. Μη τυχόν και ανακαλύψει τις αδυναμίες σου και χαθεί η ωραία εικόνα που έχεις. Μη τυχόν τελικά, δείξεις ότι έχεις ανάγκες και προβλήματα και μερικές φορές κλαις και απογοητεύεσαι και δεν είναι όλα ρόδινα και λυμένα στη ζωή σου. Έλα, παραδέξου το! Φοβάσαι και χάνεσαι. Στο φόβο σου και από τους άλλους. Και ο φόβος που δεν αποκαλύπτεται, δημιουργεί θυμό. Μεγάλο και διαρκή. Σαν τις σχέσεις που θα ήθελες να έχεις.