Μεγάλο κεφάλαιο ο πατέρας. Βράχος, στήριγμα, ο άντρας του σπιτιού, ο σύζυγος της μάνας, ο απών, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Το πρότυπο, προς μίμηση ή αποφυγή. Ο γεννήτορας.
Η μάνα είναι άλλο πράγμα….γυναίκα, τρυφερή, με αγκαλιά ανοιχτή και φιλί στο στόμα. Ο πατέρας, άλλο. Μεγάλο κεφάλαιο.
Ο πατέρας σου, είναι ένας άνθρωπος που αγαπάς, σέβεσαι, ενίοτε φοβάσαι και πάντα αναζητάς. Δεν ήταν στο σπίτι, όταν ήσουν μικρός γιατί δούλευε, αλλά η παρουσία του ήταν τόσο έντονη, που ακόμη και στην απουσία του σίγουρα σε κατέκλυζε. Όταν έφυγες εσύ από το σπίτι, γύρισε εκείνος. Και πάλι παιχνίδι, παρουσίας, απουσίας. Είτε ζει είτε έχει πεθάνει, το παιχνίδι αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ. Μυστήρια σχέση. Μην προσπαθείς να την αλλάξεις, γιατί το κεφάλαιο πατέρας είναι μεγάλο. Το είπα, έ; Ο πατέρας των παιδιών σου ή εσύ ως πατέρας, δεν χρειάζεται να μοιάζει του πατέρα σου και ας λένε οι ψυχαναλυτές….. Πώς να χαλάσεις την εικόνα μέσα από κάποιον άλλον και πως να τη φτιάξεις επίσης.
Βλέπω πώς είναι οι γυναίκες και πώς οι άντρες με τον πατέρα τους. Μία σχέση που από τη μία μοιάζει ανταγωνιστική και από την άλλη σχεδόν ερωτική. Ο πατέρας πρότυπο για τον άντρα και την γυναίκα. Ο γιος αναζητά την επιβεβαίωση και την αποδοχή του και η κόρη την έγκριση και την αγάπη του. Αν είναι στη ζωή, τα παιδιά τον αποζητούν, εκτός αν είναι θυμωμένα μαζί του, που πάλι τον αποζητούν για να του τα πουν απο την καλή του παλιόγερου. Αν έχει πεθάνει, αναζητούν τη σιγουριά της παρουσίας του και την έγκρισή του για τις πράξεις τους.
Όπως και να δεις τον πατέρα σου, μην ξεχνάς ότι είναι ένας άντρας. Με σκέψεις, λόγια, δράσεις και ζωή αντίστοιχη του φύλου του. Μεγάλωσε με πρότυπα πολύ διαφορετικά, με απαιτήσεις που ίσως στις μετάδωσε και με σχεδόν μηδαμινή αποδοχή και επιβεβαίωση από τους γονείς του. Οι άντρες τότε, δεν αγκάλιαζαν, δεν έλεγαν σ αγαπώ, δεν έκλαιγαν και δεν έδειχναν ΠΟΤΕ κανένα τους συναίσθημα. Σε κανέναν. Μην περιμένεις να το κάνει σε σένα. Είναι ένας σκληρός άντρας που είναι όμως ο πατέρας σου. Η γενιά των 30-40 έχει γονείς που τώρα είναι 55-70 και τότε που εκείνοι ήταν 30, μεγάλωναν πολύ πιο γρήγορα, πολύ πιο σκληρά και πολύ πιο διαφορετικά. Ήξεραν να κάνουν οικογένεια, παιδιά, δουλειά, να φροντίζουν να είναι το ψυγείο γεμάτο, τα παιδιά ντυμένα και η γυναίκα κυρία! Στα κρυφά έκαναν άλλα….ότι κάνει η γενιά η τωρινή στα φανερά.
Μπορεί ο πατέρας σου να είναι ένας σκληρός άνθρωπος που νοιώθει ασήμαντος τώρα που βγήκε στην σύνταξη. Μπορεί να είναι ένας ευαίσθητος άντρας που ντράπηκε να το δείξει γιατί θα τον κακοχαρακτήριζαν, αλλά σου έμαθε ν ακούς μουσική, να διαβάζεις ποίηση και να βλέπεις θέατρο. Μπορεί πάλι να είναι ένας αμόρφωτος εργάτης που είχε την οικογένειά του στα πούπουλα και τον εαυτό του στα τάρταρα. Και είναι πολύ πιθανό, ο πατέρας σου να νομίζει ότι τα ξέρει όλα, ότι έχει απόλυτο δίκιο, ότι είσαι ακόμη μικρός και ανώριμος και φυσικά να νομίζει ότι η ζωή του χρωστάει γιατί αυτός και μόνο αυτός, παιδεύτηκε πολύ. Και μην ξεχνάς, ο πατέρας σου φοβάται. Τον θάνατο που του λέει στ αυτί έρχομαι. Και κρυώνει και θυμώνει και θέλει να ζήσει κι άλλο. Αλλά ξέρει ότι πλησιάζει η ώρα και θυμώνει πολύ που δεν μπορεί να κάνει κάτι!
Όπως και να είναι, όποιος και να είναι ή ήταν, μη τον κρίνεις. Μην περιμένεις από αυτόν κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να στο δώσει, γιατί πολύ απλά δεν ξέρει ούτε πώς αλλά ούτε ότι το έχεις και ανάγκη. Αν του πεις πατέρα σε χρειάζομαι, θα σου δώσει 100 ευρώ και αν του πεις δεν είναι τα λεφτά το θέμα μου, θα σου πει, πήγαινε στη μάνα σου και κοίτα την οικογένειά σου. Αυτό έμαθε να κάνει σε όλη του τη ζωη και αυτό κάνει και τώρα. Πάντα θα είναι δίπλα σου με έναν τρόπο που αυτός νομίζει σωστό και ποτέ δεν θα σ αφήσει να νοιώσεις ανασφάλεια. Είναι καθήκον του, έτσι ξέρει ν αγαπάει.
Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι οι άχρηστοι πατεράδες, που δεν υπάρχουν πουθενά και για κανέναν, παρά μόνο για τον εαυτό τους. Εκείνοι που έσπειραν παιδιά γιατί τους άρεσε μάλλον η διαδικασία και αν τους ρωτήσεις δεν ξέρουν ούτε τί τάξη πάνε στο σχολείο, αν και μένουν στο ίδιο σπίτι. Και όταν μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά, δυστυχώς γίνονται το ίδιο αδιάφορα, με ένα άσβεστο μίσος και θυμό για τον πατέρα που ποτέ δεν τα είδε, δεν τα πρόσεξε, δεν τα αγάπησε. Με ένα κενό που το δημιούργησε ο πατέρας εκείνος που σκεφτόταν το τομάρι του. Που βλέπει την κόρη του με έναν μεγαλύτερο άντρα και είναι ευχαριστημένος γιατί τη θεωρεί ανώριμη και ευαισθητούλα οπότε της χρειαζόταν ο μεγαλύτερος. Που βλέπει τον γιο του να μην κάνει σχέση της προκοπής, οι σύντροφοί του να είναι περισσότερο μαμάδες για αυτόν παρά γυναίκες και λέει αααα τον μαμάκια….
Θεωρώ καλύτερη διαδικασία να δεις τον εαυτό σου από την καλή και από την ανάποδη, παρά τον πατέρα σου. Εσύ μπορείς ν αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις τις καταστάσεις, εκείνος όχι. Εσύ μπορείς να συγχωρήσεις, εκείνος όχι. Εσύ μπορείς να προχωρήσεις. Χωρίς εκείνον πια. Σε γέννησε, σε μεγάλωσε, σε έβγαλε στη ζωή. Προχώρα και αγάπησε τον εαυτό σου για τον πατέρα που έχεις και τον πατέρα σου για όσα σου έδωσε, είτε καλά είτε άσχημα.
Είσαι εσύ.