Πόσες φορές δεν ήθελες να ξυπνήσεις το πρωί και να πας στη δουλειά….πόσες φορές δεν ήθελες να πεις καλημέρα σε κανέναν, ούτε καν σε σένα τον ίδιο. Και μια που τα λέμε όλα μεταξύ μας, πόσες φορές είπες, δεν θέλω να πάω σπίτι!
Άρνηση για τα πάντα και για όλους. Άρνηση να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα και άρνηση ν αναλάβεις την ευθύνη μίας απόφασης.
Στην ψυχοθεραπεία, η άρνηση, όπως χρησιμοποιήθηκε σαν όρος από τον Φρόιντ, αφορά σε έναν αμυντικό μηχανισμό του ανθρώπου, που τον χρησιμοποιεί όταν δεν θέλει, δεν μπορεί ή απλά δεν αντέχει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Όταν ένα γεγονός, είναι επώδυνο, στην προσπάθειά του κάποιος να μην πονέσει, αρνείται να το δει και άρα να το αντιμετωπίσει. Σα να μην υπάρχει. Δεν το απωθεί (λήθη). Αντιστέκεται και φέρεται σαν μην έγινε ποτέ το γεγονός.
Στην καθημερινότητα, η πρώτη άρνηση έρχεται μόλις ξυπνάς. Είτε αντικρύζοντας αυτόν που κοιμάται δίπλα σου, είτε το άδειο κρεββάτι, είτε την προοπτική να πας σε μία δουλειά που δεν σ αρέσει. Φαντάσου μέχρι να τελειώσει η μέρα σου, με πόσες αρνήσεις σου έρχεσαι αντιμέτωπος και αναρρωτήσου τί κάνεις μαζί τους. Και μένει και μία θλίψη αγκαλιά με τον θυμό, που δεν θες να πας στα παιδιά σου, δεν θες να βγεις με τους φίλους σου, δεν θέλεις να κάνεις μπάνιο και γενικά δεν θες τίποτα! Μα εσύ που τα έχεις όλα και δεν σου λείπει κάτι, παραπονιέσαι;;;;;;;;;Ντροπή!
Συνήθως η άρνηση έχει να κάνει με τον προσδιορισμό της θέσης μας σε μία κατάσταση. Σε όλα τα πλαίσια. Επαγγελματικό, οικογενειακό, φιλικό, ερωτικό. Αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα και φερόμαστε σα να είναι όλα καλά, και έτσι δεν αποφασίζουμε να αλλάξουμε την κατάσταση. Θα το ξαναπώ….οι αλλαγές θέλουν κόπο, χρόνο και πολύ πόνο. Είναι προτιμότερο για μερικούς ν αρνούνται, από το να αποφασίσουν την αλλαγή. Να δουν ποια και που είναι η θέση τους, πόσο τη διεκδίκησαν, τί ζήτησαν και τί πήραν τελικά και αν αυτή είναι που τους αξιζει. Δύσκολα πράγματα!
Λέει μία πολύ όμορφη, επιτυχημένη και έξυπνη γυναίκα 36 χρονών. Την βλέπω την αλλαγή μου και την αισθάνομαι, αλλά φοβάμαι γιατί δεν ξέρω αν θα κρατήσει και τι θα γίνει στο μέλλον. Αντιστέκομαι λέει, αλλά δεν το συνειδητοποιεί. Αντιστέκομαι να δω μία νέα πραγματικότητα, να αφεθώ στη ροή της αλλαγής και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω κιόλας πως να είμαι αλλαγμένη. Έτσι το μόνο που κάνω, είναι να αρνούμαι ότι ελπίζω σε κάτι άλλο από αυτό που έμαθα να ζω 36 χρόνια.
Να τι είναι η άρνηση. Ένας τοίχος, μεγάλος, συμπαγής και σκοτεινός, που τον σήκωσες εσύ για να προστατευτείς και να κάνεις τους άλλους να αναλαμβάνουν την ευθύνη σου, ή ακόμη καλύτερα να ρίχνεις εσύ την ευθύνη αλλού. Στον καιρό και στην πολιτική, στο κράτος και τους νόμους….πολύς θυμός! ; Όχι, δεν φταις εσύ που δεν έχεις φίλους, φταίει η κοινωνία μας που δεν είναι να έχεις εμπιστοσύνη σε κανέναν. Δεν φταις εσύ που σε απάτησε ο σύντροφός σου, φταίει το τσουλάκι που του την έπεσε, η αυτός που ξενοκοιτάει. Δεν φταις εσύ που έχει να σου καλομιλήσει άνθρωπος καναδυο χρόνια, φταίει η κρίση που μας απομόνωσε. Σωστά;
Ακόμη και για επισκεφτείς ειδικό, χρησιμοποιείς το ωραίο κλισέ: δεν έχω κάτι, λίγο αγχος μόνο, που και ποιος δεν έχει με την κρίση που ζούμε…άλλωστε έχω τους φίλους μου και την οικογένειά μου, που με ξέρουν και όταν χρειάζεται μου λένε την αλήθεια!
Καλά, να σου πω….βρες έναν φίλο να σου πει, ότι η άρνησή σου έχει φτάσει στο κόκκινο και το πιο πιθανό είναι να σκάσεις. Στο ποτό, στο φαγητό, στο τσιγάρο, στο κλάμα, στη θλίψη…από ΘΥΜΟ!