Φόβος! Ναι, αυτό το συναίσθημα προκαλεί ένας άρρωστος μέσα στο σπίτι σου. Όχι μόνο τον φόβο του θανάτου, αλλά και της ανεπάρκειας, της αδυναμίας, της κρίσης στη σχέση, των συνεπειών και φυσικά φόβο για την επόμενη μέρα. Ποιος θα επιζήσει; Ο άρρωστος από την ασθένεια ή εσύ; Και πως;
Όποιος μένει με τους γονείς του, αντιμετωπίζει σχεδόν καθημερινά την πιθανότητα ασθένειας και μάλιστα δύσκολης, ακόμη κι αν μιλάμε για το σπάσιμο ενός χεριού. Όσοι είναι μακριά από την πατρική οικογένεια, συμπληρώνουν ακόμη ένα φόβο, αυτόν της απουσίας τους. Και ας μην αναφερθούμε στα παιδιά… εκεί πετρώνουμε!
Σήμερα όμως,ακούγεται πολύ συχνά ν αρρωσταίνουν νέοι άνθρωποι. Καρδιά, καρκίνος, εγκεφαλικό, σχιζοφρένεια, άνοια, αλτσχάιμερ, αλλά και πιο καθημερινά… κρίση πανικού, άγχος, φοβίες,κατάθλιψη, έλκος και τόσα άλλα που μάλλον φταίει ό τρόπος ζωής και σκέψης παρά κάτι παθολογικό.
Πώς λοιπόν θα σταθείς εσύ ο υγιής, απέναντι και δίπλα στον άρρωστο;
Δεν είναι μόνο αυτός που χρήζει βοήθειας και υποστήριξης αλλά και εσύ, που ναι μεν έχεις την υγεία σου αλλά δεν έχεις τον τρόπο να συμπαρασταθείς.
Πολλοί άνθρωποι, δεν ξέρουν πώς να φερθούν στις δύσκολες καταστάσεις. Απομακρύνονται, δεν τηλεφωνούν, δεν επισκέπτονται και δεν ρωτούν. Προτιμούν να προσλάβουν όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους-φροντιστές, παρά να ασχοληθούν οι ίδιοι. Με αυτή τη συμπεριφορά φαίνονται αδιάφοροι και ψυχροί, αλλά στην ουσία είναι τρομοκρατημένοι. Εκείνη τη στιγμή, δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν την αρρώστια, τον πόνο και τον επικείμενο θάνατο. Πελαγώνουν και λειτουργούν διεκπαιρεωτικά, σαν να πρόκειται για κάποιον άλλον και όχι για τον δικό τους άνθρωπο. Σα να μην κυλάει αίμα μέσα τους. Και μετά γίνονται οι ίδιοι κουρέλια, αρρωσταίνουν και πάνω απ όλα θυμώνουν.
Ο ασθενής από την άλλη, μπορεί να στρογγυλοκαθήσει στην αρρώστια του και να πιστεύει ότι τώρα θα πάρει τα χρωστούμενα πίσω (στοργή, φροντίδα, προσοχή, αγάπη) ή να αρνηθεί και αυτός ότι νοσεί και όλοι να παίζουν και να ζουν το θέατρο του παραλόγου.
Όταν ο φροντιστής χάνει την ψυχραιμία του, την χάνει και ο ασθενής. όταν πανικοβάλλεται, όταν δείχνει τη στεναχώρια του, όταν απογοητεύεται, όταν θέλει να τα παρατήσει όλα στο έλεος του Θεού και των ανθρώπων…..δεν προστατεύει τον αγαπημένο του ασθενή, αλλά τον υποβάλλει σε επιπλέον μαρτύριο.
Μα τί μεγάλος μύθος. Πώς είναι δυνατόν να αποκλείσεις τον εαυτό σου από τα συναισθήματα και την έκφρασή τους; Επειδή νοσεί ένας, πρέπει όλοι να σιωπούν; Και μετά εσένα ποιός θα σε φροντίσει; Ποιός θα νοιαστεί και θα ενδιαφερθεί πώς είσαι, πώς τα βγάζεις πέρα, πώς ζεις μέσα σε όλο αυτό;
Μην αναζητάς λοιπόν βοήθεια για τον άρρωστο, αν δεν αναζητήσεις πρώτα βοήθεια για σένα. Είσαι στην ίδια ευάλωτη κατάσταση και νοιώθεις ότι δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα συν το ότι δεν σου επιτρέπεται η θλίψη, η κούραση και η αγανάκτηση. Φρόντισε τον εαυτό σου ζητώντας συμβουλευτική. Έμμεσα φροντίζεις και τον ασθενή. Αν είσαι εσύ καλά θα βοηθήσεις και καλύτερα.
Μη φοβάσαι ν αντιμετωπίσεις την αδυναμία σου, γιατί αυτή η ίδια θα σε κάνει πιο άρρωστο.
Ο ειδικός θα σε βοηθήσει να ανακαλύψεις τον βαθύτερο σου φόβο, να τον αντιμετωπίσεις και να τον διαχειριστείς. Θα μάθετε μαζί την καλύτερη παροχή φροντίδας στον ασθενή. Και θα είναι η καλύτερη γιατί θα είναι αυτή που θα μπορείς να δώσεις εσύ με όλη σου την καρδιά που θα είναι καθαρή από φόβους και ένοχα συναισθήματα. Και μόνο τότε θα μπορέσεις παρέα με τον δικό σου άνθρωπο να προχωρήσετε με ασφάλεια τον δρόμο της αρρώστιας. Αλλιώς θα είναι καθένας μόνος του και θυμωμένος.