Αγαπάω τις Παρασκευές. Όχι επειδή τελειώνει η εβδομάδα, αλλά επειδή συναντιέμαι το βράδυ μετά τη δουλειά με τους δύο αγαπημένους μου φίλους. Φίλοι ζωής και φίλοι για πάντα. Και οι τρεις αισθανόμαστε το ίδιο. Το έχουμε ομολογήσει συνωμοτικά! Και οι λίγες Παρασκευές που δεν μας επιτράπηκε να συναντηθούμε (θα πρέπει να βγει νόμος για τις Παρασκευές, που ν’απαγορεύει τη δουλειά ως αργά το βράδυ, τα επαγγελματικά δείπνα και τα συνέδρια αλλά και τις αρρώστιες) μας κόστισαν πολύ. Δεν τελειώνει η εβδομάδα χωρίς αυτή τη συνάντηση.
Βρισκόμαστε και μιλάμε ασταμάτητα. Κοιταζόμαστε και καταλαβαινόμαστε. Ακούμε ο ένας τον άλλον και συμβουλεύουμε, κρίνουμε, γελάμε, αστειευόμαστε, αλλά πάνω απ’όλα αγαπιόμαστε. Το άγγιγμα είναι αληθινό το χάδι γιατρεύει και το φιλί παρηγορεί. Παντού.
Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε, μετά από μια κουβέντα για ερωτικά και απογοητεύσεις, προσδοκίες και ελπίδες που δεν βγήκαν αληθινές, λίγο κλάμα, λίγη κοροϊδία και πολύ γέλιο… ρωτάει ο ένας: τί νοιώθεις εδώ που είμαστε μαζί; Αγάπη, απαντώ, φροντίδα, αποδοχή και αγάπη ξανά. Ναι μου λέει… αλλά πάνω απ όλα νοιώθεις ασφάλεια! Και πραγματικά αυτό είναι το κυρίαρχο συναίσθημα σ’αυτή τη σχέση φιλίας γιαυτό και κρατάει 40 χρόνια. Η ασφάλεια!
Να τί προσδιορίζει τη φιλία λοιπόν. Η αίσθηση ασφάλειας. Ο Τσάρλι Τσάπλιν, είπε ότι ο καλύτερός του φίλος είναι ο καθρέφτης του, γιατί όταν κλαίει δεν του δείχνει ότι γελάει. Ασφαλής φίλος. Λέει την αλήθεια… Είναι δύσκολο να βρεθεί, αλλά όταν τον βρεις κοίτα μη τον χάσεις. Είναι λίγοι αυτοί που προσφέρουν ασφάλεια. Πολλοί δίνουν αγάπη, αποδοχή, ώμο να κλάψεις, ακόμη και δανεικά και αγύριστα. Αλλά λίγοι δίνουν ασφάλεια. Και αυτό γιατί δεν τη νοιώθουν οι ίδιοι με τον εαυτό τους. Δε γίνεται να δώσεις κάτι που δεν έχεις…
Το να πεις ότι έχω φίλους είναι εύκολο, γιατί καθημερινά συναντάς ανθρώπους που ταιριάζετε σε αρκετά σημεία. Φίλιες από το σχολείο, το Πανεπιστήμιο, τη δουλειά, το σχολείο των παιδιών. Αλλά να βρεις ανθρώπους που να σε κάνουν να νοιώθεις ασφαλής… δύσκολο.
Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι στη ζωή σου, θετικό ή αρνητικό, στρέφεσαι στους φίλους. Έχω ακούσει πολλούς να λένε ότι δεν είχα κάποιον να τηλεφωνήσω, να πω τη χαρά μου, να μοιραστώ τον πόνο μου. Πολύ μοναξιά. Πολύς φόβος θα έλεγα καλύτερα. Μην αφεθείς, μην σε μάθουν, μην σε καταλάβουν. Και τότε; Ποιό θα είναι το μυστικό σου όπλο; Πώς θα έχεις λόγο να γκρινιάζεις για τη μοναξιά σου, την έλλειψη εμπιστοσύνης στους ανθρώπους και στις σχέσεις και τελικά την άδικη κοινωνία που ζούμε; Οι φίλοι είναι κομμάτια του εαυτού μας. Είτε τα αγαπάμε, είτε προσπαθούμε να τα διορθώσουμε, είτε τα σιχαινόμαστε. Αλλά, είναι κομμάτια μας και άρα τα αποδεχόμαστε. Δεν χρειάζεται να έχεις 10 κολλητούς. Ούτε 100 φίλους. Μπορείς να έχεις 1 και μοναδικό, 2 και καλούς. Αλλά να έχεις. Να μπορείς να στηριχτείς πάνω τους, και να μπορείς να παρέχεις ασφάλεια.
Ψάξε τον εαυτό και βρες τί χρειάζεσαι για να νοιώσεις αυτό το υπέροχο συναίσθημα. Δες πότε και από ποιόν το έπαιρνες. Επίσης ψάξε να βρεις γιατί διστάζεις να εμπιστευτείς άλλους. Ποιός, πότε και γιατί σε πλήγωσε; Ναι… ίσως πήγες στην οικογένεια και ίσως είδες εκεί μελανά σημεία. Θα τα βρεις παρέα με τον ειδικό, θα τα φωτίσεις και θα τ’αγαπήσεις. Δεν είναι η οικογένεια πάντα υπεύθυνη για τα τραύματα… θα βρεις κι άλλα!
Μόνο τότε θα μπορέσεις να βγεις έξω και ν’αναγνωρίσεις τους πραγματικούς σου φίλους γιατί θα έχεις αναγνωρίσει τον πραγματικό σου εαυτό! Κάνε το πιο σημαντικό βήμα, αυτό της αναζήτησης των αναγκών σου! Και ικανοποίησε τις!