Υπάρχουν φορές που δεν καταλαβαίνεις ότι κάτι τελείωσε και παραμένεις σ αυτό νοερά και υποφέρεις. Δεν μπορείς να αντιληφθείς την σκέψη του άλλου και φυσικά δεν μπορείς να δεχτείς την απόρριψή του. Μα είσαι τόσο καλός, γιατί σε άφησε; Και δωστου να πονάς και να κλαις, να προσπαθείς να βρεις λύση στη σκέψη του άλλου και να τρυπώσεις στα συναισθήματά του για να τα αποκωδικοποιήσεις.
Δεν γίνεται έτσι.
Όταν κάτι τελειώνει, οφείλεις να το δεχτείς. Ναι, ξέρω είναι δύσκολο, αλλά αν σέβεσαι τον εαυτό σου και τον άλλον, αστον ελεύθερο. Όχι, δεν θα ξαναγυρίσει, εσύ θα ελευθερωθείς και θα επιστρέψεις στον εαυτό σου. Για να δοθεί ένα τέλος, κάποιος λόγος θα υπήρχε. Δεν θέλεις να βρεις αυτόν τον λόγο στον εαυτό σου και να δουλέψεις ώστε να διορθωθείς και την επόμενη φορά να είσαι πιο καλά;
Οι πιο συχνές περιπτώσεις τέλους κατά τη γνώμη μου, είτε αφορά ερωτικές σχέσεις, είτε οικογενειακές, επαγγελματικές, φιλικές,είναι τρεις:
1. Βρεθήκατε, φλερτάρατε, κάνατε σεξ, εξαφανίστηκε.
2. Βρεθήκατε, ερωτευτήκατε, μπήκατε σε σχέση, χωρίσατε.
3. Ζούσες όμορφα και ήρεμα, ήρθε κάτι απρόσμενο, σε αποπροσανατόλισε, ξέχασες την όμορφη ζωή σου και την παράτησες.
Συμβαίνουν όλα αυτά κάθε μέρα σε όλους. Ξέρω λες, γιατί σε μένα, από τη στιγμή που τα κάνω όλα σωστά και προσέχω και πάντα, έχω επίγνωση της πραγματικότητας και οι κινήσεις μου είναι προσεκτικά μελετημένες…εεεεεεε ξεχνάς τον άλλον! Δεν είσαι μόνος πουθενά, άσχετα αν έχεις αναγκάσει τον εαυτό σου να παραμένεις μόνος. Ο άλλος, το 50% δηλαδή της σχέσης, ίσως δεν θέλει, ίσως δεν ξέρει, ίσως δεν μπορεί να είναι μαζί σου. Δέξου το και δες τον εαυτό σου.
Αποχαιρέτα ότι όμορφο έζησες και αποχωρίσου τον αλαζονικό σου εαυτό που πληγώθηκε.
Δύσκολος ο αποχωρισμός. Αναγκάζεσαι ν αφήσεις πίσω εκείνο σου το κομμάτι που αφέθηκε, που πίστεψε σε μία υπόσχεση, που δόθηκε σε μία υποχρέωση και που φοβάται ότι θα κριθεί σκληρά.
Αναγκάζεσαι να παραδεχτείς ότι τελικά δεν είσαι τόσο σκληρός και πληγώθηκες πολύ από την απόρριψη.
Αναγκάζεσαι να μείνεις πάλι μόνος.
Αναγκάζεσαι να λογοδοτήσεις για τις επιλογές σου.
Αναγκάζεσαι να ζήσεις έναν θάνατο που δεν διάλεξες.
Κουραστικό, επίπονο και άδικο. Να αναγκάζεσαι να κάνεις και να νοιώθεις πράγματα που δεν τα περίμενες. Γιατί άραγε; Πόσοι σε έχουν απορρίψει ως τώρα, σημαντικοί για σένα, και δεν μπορείς άλλο; Γιατί επιλέγεις ανθρώπους και καταστάσεις που θα αναγκαστείς να παλέψεις με τον εαυτό σου για να τους κρατήσεις;
Σκέψου. Από μικρό παιδάκι, πάντα υπήρχε ένας λόγος που έπρεπε να δώσεις μάχη μέσα στη σχέση για να φανείς και να την συντηρήσεις. Πάντα πάλευες με τον ίδιο σου τον εαυτό να είσαι σωστός και καθώς πρέπει ώστε να σε κρατήσουν και να μην σε διώξουν. Σχεδόν πάντα φοβόσουν ένα απρόσμενο τέλος και έκανες ότι περνούσε από το χέρι σου για να μην συμβεί. Έλα όμως που δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα. Έλα που οι άνθρωποι δρουν και αντιδρούν και συ έμαθες μόνο να αδρανείς και να περιμένεις την δράση του άλλου.
Γύρνα λίγο στο παρελθόν και παρατήρησε τη συμπεριφορά σου μέσα στην οικογένεια και στο σχολείο. Φοβόσουν ότι θα σε παρατήσουν; Σκεφτόσουν ότι έπρεπε να δίνεις για να είσαι σημαντικός; Αναγκαζόσουν να υποχωρήσεις σε απαιτήσεις και θέλω χωρίς να εκφράζεις τις δικές σου ανάγκες; Αρρώσταινες συχνά και μόνο έτσι έπαιρνες προσοχή και φροντίδα αλλά και υπόγειο ανέκφραστο θυμό από τους άλλους;
Στοπ. Αποχαιρέτα εκείνο το μικρό αδύναμο παιδάκι. Μεγάλωσες. Αποχωρίσου τους σημαντικούς και γίνε εσύ σημαντικός για σένα. Φρόντισε τον εαυτό σου. Ξέρεις πώς. Μεγάλωσες.