Ο Νίτσε είπε ότι τα αποτελέσματα που έχει η τιμωρία στους ανθρώπους και στα ζώα είναι η αύξηση του φόβου, η όξυνση της πονηρίας, ο έλεγχος των επιθυμιών. Η τιμωρία δαμάζει τον άνθρωπο αλλά δεν τον κάνει καλύτερο.
Οι αρχαίοι Έλληνες, θεωρούσαν ότι όποιος θνητός υπερεκτιμούσε τις δυνάμεις και δυνατότητές του, είτε σωματικές είτε ψυχικές, έπρεπε να τιμωρηθεί ώστε να καταλάβει ότι δεν μπορεί να συμπεριφέρεται με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο, αλλά κυρίως δεν μπορούσε να υπερβεί τους άγραφους θεϊκούς νόμους, τους θεούς, τους άρχοντες και την πολιτεία.
Και στη θρησκεία, το προπατορικό αμάρτημα τιμωρήθηκε με εξορία από τον Παράδεισο και ακόμη παλεύουμε να εξιλεωθούμε για να κερδίσουμε μία θέση εκεί.
Εντάξει, στις ελληνικές ταινίες, πάντα η τιμωρία συνοδευόταν με απειλή θανάτου : αν την παντρευτείς θα πεθάνω, αν μ αφήσεις θα φαρμακωθώ, αχ αχ αχ η καρδιά μου!
Σήμερα, η συμπεριφορά της τιμωρίας, μας ακολουθεί σε κάθε μας βήμα. Με κρεμάλα, πυρά, λιθοβολισμό και εξορία. Ναι, με αυτά.
Αν σκεφτείς πόσες φορές έχεις τιμωρήσει με λόγια και πράξεις τους άλλους, ίσως ανακαλύψεις πόσες πληγές δημιουργησες στον εαυτό σου. Ποτέ ή σχεδόν ποτέ, η συμπεριφορά σου δεν αφορά στους άλλους. Ο εαυτός σου είναι το κέντρο και το σημείο αναφοράς.
Όταν το παιδί σου δεν φέρεται αξιοπρεπώς (δηλαδή σύμφωνα με τη θέλησή σου και τους κανόνες σου!) το τιμωρείς με αποκλεισμό. Από την παιδική χαρά, από την τηλεόραση, από το παιχνίδι, αλλά ακόμη ακόμη και από την λεκτική σας επικοινωνία : δεν θα μου ξαναμιλήσεις αν δεν ζητήσεις συγγνώμη.
Όταν οι γονείς σου δεν σε προσέχουν και δεν σε βλέπουν, τους τιμωρείς είτε με το να τους αποκλείεις από τη ζωή σου, είτε με το να δέχεσαι μόνο χρήματα από αυτούς.
Όταν ο σύντροφός σου δεν ανταποκρίνεται στα συναισθήματά σου, τον τιμωρείς με αποχή από το σεξ, με διακοπή επικοινωνίας αλλά και με απιστία. Και όταν ένα ζευγάρι χωρίζει, 9 στις 10 περιπτώσεις η γυναίκα τιμωρεί χρησιμοποιώντας τα παιδιά και ο άντρας το χρήμα.
Σε όλες τις σχέσεις. Με ξύλο, με φωνές, με απειλές, με διώξιμο, με αποκλεισμό τελικά. Και πάντα μα πάντα, δεν φταίει ο τιμωρός, αλλά το θύμα που προκάλεσε την τιμωρία. Το αφεντικό σου το τιμωρείς με το να το κλέβεις ή με το να μην δουλεύεις (έχει λεφτά αυτός). Τους φίλους με το να εξαφανίζεσαι για να δεις αν σε ψάξουν (όλο εγώ παίρνω τηλέφωνο και τους οργανώνω). Τα αδέρφια σου με κόντρα σε ασήμαντα ζητήματα (για να δούμε θα τρέξει η μανούλα να σε σώσει τώρα;).
Και με όλα αυτά, εσύ είσαι αλώβητος; Ευχαριστημένος που τους έδειξες ποιος κάνει κουμάντο και ποιος είναι ο δυνατός; Ευτυχισμένος στην εντύπωση που άφησες ότι είσαι αυστηρός; Μπράβο. Μπράβο! Τα κατάφερες μία χαρά. Να είσαι απρόσιτος, δυσκίνητος στις σχέσεις και δύσκαμπτος στην έκφραση των συναισθημάτων σου. Το δεν σου μιλάω, σημαίνει δεν μπορώ να συνδεθώ και το δεν θέλω να συναντηθούμε πουθενά σημαίνει δεν ξέρω πως να έρθω σε επαφή με τον εαυτό μου ώστε να εκτεθώ.
Ποιος και πως σε τιμωρούσε μικρό; Πόσες φορές στη ζωή σου ήθελες να μοιραστείς κάτι αλλά σε κρατούσε ο φόβος ότι θα σε απορρίψουν και έτσι το έριχνες στο φαγητό, στο ποτό, στο κάπνισμα ή στο σεξ; Πώς έφτασες τελικά να μην αποδέχεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό και να τον Τιμωρείς με αποχή από τα συναισθήματά σου; Γιατί λες ότι κανείς δεν σε καταλαβαίνει; Μέσα στους κανείς είσαι μήπως μόνο εσύ; Θα είναι ποτέ αρκετή κάποια τιμωρία ώστε να ηρεμήσεις και να γαληνέψεις;
Πολλές ερωτήσεις. Μία η απάντηση. Αναγνώρισε ποιος είσαι πραγματικά. Πολύ δύσκολο, επίπονο και χρονοβόρο. Αλλά πραγματικά αξίζει τον κόπο!