Δώρα. Μεγάλη κουβέντα. Μεγάλη ποικιλία. Σε γιορτές, σε γενέθλια, σε επετείους, σε αποφοιτήσεις, σε γάμους, σε γέννες…..στο άσχετο, στη ζωή σου! Δώρα που έχουν κάρτα αλλαγής και δώρα που δεν τα αποχωρίζεσαι. Δώρα που τα πετάς, δώρα που δεν τα βλέπεις καν.
Είναι εκείνοι που προσφέρουν και είναι και εκείνοι που δέχονται. Είναι εκείνοι που δεν έχουν μάθει να προσφέρουν και είναι και εκείνοι που δεν έχουν μάθει να δέχονται.
Και αναρωτιέσαι, πού έκανα λάθος; Δεν το πρόσφερα σωστά;
Και αναρωτιέται ο άλλος; Το ζήτησα; Με λυπήθηκε; Γιατί μου το έκανε;
Και είναι και μερικοί, που χαμογελούν και λένε ευχαριστώ και το εννοούν.
Εκεί είναι η ουσία. Στο ευχαριστώ.
Έχεις σκεφτεί πόσους λόγους έχεις για να ευχαριστείς κάθε πρωί; Τον Θεό, τον εαυτό σου, την οικογένειά σου, τη ζωή, τα παιδιά σου, τον ήλιο που βγήκε, τη βροχή που σε δρόσισε….Μην ξεχνάς να το κάνεις. Σου θυμίζει τον λόγο να ζεις. Είσαι ευγνώμων για το δώρο της ζωής που σου δόθηκε και πραγματοποιείς την μόνιμη ευχή “να ζήσεις” από την ώρα που γεννήθηκες.
Αν έρχεσαι σε δύσκολη θέση όταν σου προσφέρουν ένα δώρο, είναι ίσως γιατί δεν είσαι σίγουρος ότι το αξίζεις και ψάχνεις να βρεις τί κρύβεται πίσω από αυτή την κίνηση. Μπορεί και τίποτα!
Αν λειτουργείς μόνο με δώρα, είναι ίσως γιατί πιστεύεις ότι σου αξίζουν τα πάντα και όλοι σου χρωστάνε. Μπορεί και όχι! Τί σκληρό!
Παλιά θυμάμαι η μαμά μας, μας έλεγε να μην πηγαίνουμε πουθενά με άδεια χέρια. Ένα κουτί γλυκά, ένα ποτό, ένα λουλούδι, κάτι βρε παιδί μου σε ένδειξη καλής κίνησης και ευχαριστίας για το κάλεσμα. Μας έμειναν οι καλοί τρόποι. Ποτέ δεν πάμε κάπου με άδεια χέρια. Αλλά μπορεί να πηγαίνουμε με άδειο σώμα και αυτό φαίνεται. Από υποχρέωση που λένε. Και τότε κανείς δεν προσέχει τα γεμάτα χέρια. Ίσα ίσα. Όσο πιο γεμάτα τα χέρια τόσο πιο άδεια η ψυχή.
Τώρα πια λέμε, έλα να σ αγκαλιάσω και να σου δώσω ένα σκαστό φιλί. Και η αγκαλιά είναι σφιχτή. Και έχει νόημα.
Τα δώρα δεν είναι τα σοκολατάκια και τα λουλούδια. Είναι η καλή διάθεση, η ευαισθησία, η ενσυναίσθηση, η αγάπη. Αυτός που τα προσφέρει δεν σημαίνει ότι τα έχει περίσσευμα, αλλά ότι θέλει να τα μοιραστεί γιατί μόνο τότε έχουν νόημα. Τί να το κάνεις αν είσαι μόνος και χαρούμενος; Και αυτός που δεν τα δέχεται είναι γιατί δεν ξέρει τί να τα κάνει. Μουτρώνει και έχει κακή διάθεση από το πουθενά, γιατί του προσφέρθηκε κάτι απλόχερα που δεν το έχει και ίσως δεν πρόκειται να το αποκτήσει ποτέ. Μα τί χαζός. Του δίνεται απλόχερα. Δεν μπορεί να το απολαύσει και θυμώνει. Ζηλεύει που δεν ξέρει να προσφέρει, ζηλεύει που δεν ξέρει να δέχεται. Και όσο σκληρό και να ακούγεται, κακιώνει με τον άλλον που το έχει χωρίς απαραίτητα να είναι ο ίδιος κακός άνθρωπος. Είναι καλός, αλλά δεν ξέρει.
Και θα μου πεις τώρα….εγώ θα του μάθω να είναι χαρούμενος; Όχι βέβαια. Εγώ θα του μάθω να απολαμβάνει ότι του προσφέρεται; Όχι βέβαια. Θα μείνουμε στο κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό; Όχι βέβαια. Άλλωστε δεν γίνεσαι σημαντικός έτσι, ούτε σ αγαπάνε γιατί προσφέρεις. Έχεις άλλες αξίες, έτσι δεν είναι; Σκέψου λίγο και τον εαυτό σου, μην αναλώνεσαι στο να ευχαριστείς τον άλλον για να είσαι αρεστός και επιθυμητός στην παρέα. Καραγκιοζάκος που όλοι σε θέλουν για να περνάνε καλά αλλά ποτέ κανείς δεν σε ρώτησε πώς είσαι…..
Κάνε αυτό που σε κάνει να νοιώθεις καλά με τον εαυτό σου. Θέλεις να προσφέρεις, κάντο. Μην ζητάς αντάλλαγμα και μην περιμένεις αιώνια ευγνωμοσύνη και υποταγή. Πάμε αλλού τότε. Και αν δεις ότι μια δυο φορές ο άλλος δεν ανταποκρίνεται, σταμάτα. Κάνε στον εαυτό σου το δώρο της συνειδητοποίησης ότι ο άλλος δεν μπορεί, δεν ξέρει, δεν θέλει. Και απομακρύνσου. Απλά, χωρίς θυμό. Και κέρνα και έναν αποχαιρετιστηριο καφέ, με την δέσμευση του άλλου “ο επόμενος δικός μου”! Και μην πεις ποτέ μα ποτέ….σου χάρισα τα καλύτερά μου χρόνια. Δικά σου ήταν, τα έζησες όπως γούσταρες!
Και μην ξεχνάς, το μεγαλύτερο δώρο. Αυτό της ψυχοθεραπείας. Αλλά μην το προσφέρεις εσύ σε κάποιον. Πρέπει μόνος του να το αποφασίσει και να το δωρίσει στον εαυτό του. Αλλιώς δεν έχει νόημα. Το είπαμε αυτό, έτσι;