Και ποιος δεν έχει χρησιμοποιήσει αυτή την έκφραση; Έπαθα κρίση πανικού.
1 στους 10 ανθρώπους το παθαίνουν πολύ συχνά, από δύο τρεις φορές την εβδομάδα, έως και μερικές φορές μέσα στην ίδια μέρα. Και 1 στους 100 το έχει πάθει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του. Στην περίοδο οικονομικής κρίσης που ζούμε, το άγχος που μας κατακλύζει κάθε φορά που έρχεται ένας λογαριασμός, μας δημιουργεί πανικό, εκτός και αν το πορτοφόλι μας είναι γεμάτο, οπότε και δεν νοιαζόμαστε (όποιος θέλει εδώ γελάει μέχρι δακρύων και δεν συνεχίζει την ανάγνωση του άρθρου, διότι πολύ απλά του έφτιαξε η μέρα!).
Σε διαφορετική περίπτωση, πανικοβαλλόμαστε και πιστεύουμε ότι δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε να ανταποκριθούμε στην υποχρέωση, ώσπου έρχεται και ο επόμενος και εκεί πια γονατίζουμε.
Η κρίση πανικού όμως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Έχει άμεση σχέση με το άγχος, αλλά είναι πολύ τρομακτική και έντονη για αυτόν που τη βιώνει, άσχετα αν ουσιαστικά δεν κινδυνεύει η σωματική ή η ψυχική του υγεία. Κανείς δεν πέθανε από κρίση πανικού, ούτε τρελάθηκε.
Τα συμπτώματα της κρίσης αυτής είναι τα εξής:
-
Η καρδιά χτυπάει γρήγορα και ακανόνιστα και νομίζεις ότι παθαίνεις εγκεφαλικό ή καρδιακό επεισόδιο.
-
Ιδρώνεις πολύ, ενώ μπορεί και ταυτόχρονα να έχεις αίσθημα ψύχους ιδίως στην πλάτη, σα να σου ρίχνουν έναν κουβά με παγωμένο νερό.
-
Κόβεται η αναπνοή σου και πιστεύεις ότι θα σου συμβεί κάτι πολύ κακό, μέχρι και θάνατος.
-
Έντονο, οδυνηρό σχεδόν, αίσθημα άγχους και ανησυχίας.
-
Φόβος.
-
Τάση λιποθυμίας, ναυτία, απώλεια ισορροπίας.
-
Μούδιασμα σε όλο το σώμα.
Οι τεχνικές αντιμετώπισης των κρίσεων, πέρα της ψυχοθεραπείας, έχουν να κάνουν με τις αναπνοές, τις στοχευμένες σκέψεις και την εκλογίκευση των καταστάσεων. Δηλαδή:
Παίρνεις αργές και βαθιές αναπνοές όταν σου συμβεί, κατά προτίμηση μέσα από μία χάρτινη σακούλα για να ελέγχεις τον ρυθμό και την ποσότητα του αέρα. Αρχίζεις και σκέφτεσαι κάτι πολύ συγκεκριμένο, όπως, τις διακοπές, τον ήλιο, τη θάλασσα, μία ωραία σου στιγμή. Και τέλος, βάζεις κάτω το θέμα που σου προκάλεσε ή θεωρείς ότι σου προκάλεσε τον πανικό και το βλέπεις ψύχραιμα και λογικά. Ναι, όλα αυτά, αλλά η τεχνική αντιμετώπισης που πραγματικά λειτουργεί, είναι η ψυχοθεραπεία. Δεν είσαι τρελός, δεν πρόκειται να τρελαθείς, είναι απλά μία δύσκολη περίοδος στη ζωή σου, μην πάρεις φάρμακα (ηρεμιστικά), αλλά κάνε ψυχοθεραπεία.
Μείνε για λίγο στο 5ο σύμπτωμα που θεωρώ πως είναι το βασικότερο αίτιο των κρίσεων, αν και δεν έχει διευκρινιστεί ακριβώς ποιο είναι το συναίσθημα ή η κατάσταση που προκαλεί την κρίση πανικού. Φόβος. Έντονος, βαθύς, ανεξήγητης προέλευσης και αιτίας. Ο φόβος, ως ύπουλο συναίσθημα, δεν έρχεται τη στιγμή ακριβώς που συμβαίνει κάτι, εκτός αν μπροστά σου είναι μία αρκούδα και ξέρεις πολύ καλά ότι φοβάσαι. Αλλά και σ αυτήν ακόμη την περίπτωση παγώνεις. Αν λοιπόν είναι ασυνείδητος, σκέψου το πάγωμα που σου προκαλεί και μετά ίσως έρθει και η κρίση πανικού. Μέσα από τη θεραπεία, θα αναδυθούν όλοι σου οι φόβοι, μικροί ή μεγάλοι, θα μάθεις να τους αντιμετωπίζεις και σιγά σιγά θα περιορίσεις τις κρίσεις σου. Όταν έρχεται μία κρίση, σου δηλώνει κάτι. Δεν είναι κρίμα να το θάψεις, να μην το ακούσεις και να μαστιγώσεις τον εαυτό σου μέσα από τα συμπτώματα; Ακόμη και το γεγονός ότι έπαθες μία φορά, σου προκαλεί φόβο ότι θα ξαναπάθεις, το περιμένεις, σκέφτεσαι που θα είσαι όταν θα συμβεί και αλίμονο μέσα σε όλο αυτόν τον έλεγχο, αν την βιώσεις στον ύπνο σου. Νομίζεις ότι πεθαίνεις κυριολεκτικά, γιατί είσαι στην κατάσταση εκείνη που μοιάζει του θανάτου, τον βαθύ ύπνο.
Αντί λοιπόν να φοβάσαι τον φόβο, αντιμετώπισέ τον. Βρες έναν καλό θεραπευτή και ακούμπησε τους φόβους σου, ψάξε μαζί του να βρεις αυτούς που δεν συνειδητοποιείς αλλά είναι μέσα σου, και ξεκίνα να ζεις με επιθυμία για βήματα μπροστά. Ο φόβος τα κάνει όλα να μοιάζουν στάσιμα και ο φόβος προκαλεί απίστευτο θυμό. Οργή.