Τα έχεις κάνει λίμπα άπειρες φορές. Ανέβηκε η πίεσή σου και πάλι δεν τα κατάφερες να ξεσπάσεις και να ηρεμήσεις. Και είπες μέσα σου…μα φώναξα, ούρλιαξα, έβρισα, ήπια, έφαγα, κάπνισα, έσπασα ότι βρήκα μπροστά μου, γιατί είμαι ακόμη θυμωμένος;
Ο θυμός είναι συναίσθημα. Σύμπτωμα όμως. Σαν τον πυρετό. Ανεβαίνει όταν υπάρχει λοίμωξη και περνάει με ντεπονάκι. Αν δεν πάς στον γιατρό να βρεθεί τί έγινε και ανέβηκε, θα περάσει μεν για λίγο, αλλά θα ξανανέβει και μάλιστα επικίνδυνα. Έτσι και ο θυμός. Προκαλείται από κάποιο άλλο μή αναγνωρισμένο συναίσθημα. Φωνάζεις, βρίζεις, σπάς (ντεπονάκια…) και νομίζεις ότι γιατρεύτηκες….όχι! Χρειάζεται να βρεις επειγόντως τί προκάλεσε τον πυρετο…συγγνώμη, τον θυμό!
Κάθε ένας θυμώνει και με διαφορετικό τρόπο. Παρόλα αυτά, οι συμπεριφορές είναι περίπου ίδιες.
Όταν θυμώνει κάποιος λοιπόν :
α) Μπαίνει σε άμυνα, σηκώνει μία ασπίδα και αντί να μιλήσει, ειρωνεύεται, κοροϊδεύει και έτσι προκαλεί ρήξη στην σχέση.
β) Επιτίθεται και τα κάνει όλα ρημαδιό.
γ)Δεν λέει κάτι, δε λέει όχι, δεν του επιτρέπεται άλλωστε, το βάζει στα πόδια από φόβο και άγχος τί θα συμβεί στον ίδιο και στον άλλον ή στην σχέση ακόμη, αν εκδηλώσει τον θυμό του.
δ)Προσποιείται ότι δεν συμβαίνει τίποτα και κλείνεται στο καβούκι του. Μαζεύεται αλλά κουβαλάει μεγάλο βάρος.
ε)Παραπλανεί και αποπλανεί επίσης. Δεν ξέρεις από που θα σου ρθει και πότε, το παίζει θύμα, δεν τον έχει δει ποτέ κανείς θυμωμένο…..διαβολάνθρωπος, θέλει να εκδικηθεί και το μόνο του μέλημα είναι πώς να κάνει κακό σε εκείνον που τόλμησε να τον θυμώσει.
Και πολλά ακόμη κάνει ο θυμωμένος. Πίνει, καπνίζει, τρώει, περπατάει γρήγορα, αναπνεέι κοφτά.
Σκέψου τί κάνεις εσύ όταν θυμώνεις. Πραγματικά, όμως, αν καθήσεις και αναρωτηθείς τί είναι εκείνο που σε θυμώνει, θα εκπλαγείς από τις απαντήσεις.
Μπορεί να θυμώνεις με κάποιους επειδή ο τρόπος που σε αντιμετωπίζουν, σου θυμίζει τον ακυρωτικό εκείνο των γονιών σου. Μπορεί επίσης να θυμώνεις όταν οι στόχοι σου είναι ανεκπλήρωτοι και αυτό να συμβαίνει επειδή πάντα για σένα ο πήχης ήταν ψηλά. Δεν είναι απίθανο να θυμώνεις με τα παιδιά σου γιατί έχουν ότι δεν είχες και πολύ θα ήθελες, αλλά δεν είναι απίθανο επίσης να θυμώνεις με τον σύντροφό σου που σου φέρεται όπως ακριβώς ο γονιός που θέλεις να αποκαθηλώσεις.
Μόλις βρεις το κρυμμένο συναίσθημα, τη λοίμωξη, το αναγνωρίσεις, το κάνεις δικό σου και το αποδεχτείς, θα σταματήσεις να θυμώνεις κιόλας. Θα μπορείς να το ονοματίζεις μέσα σου και να προσκαλείς τον απέναντι σε συζήτηση που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και συναισθήματα και όχι σε ένα απλό “τώρα νευρίασα”. Επίσης θα είσαι σε θέση να γνωρίζεις βαθιά τον εαυτό σου και να μην επιτρέπεις τοξικά άτομα γύρω σου. Δεν χρειάζεται να τσαντίζεσαι όταν σε παίρνει τηλέφωνο ο φίλος που δε γουστάρεις, ξέρεις ακριβώς τί σου προκαλεί και ποιόν ή ποιό κομμάτι σου σου θυμίζει και τον απομακρύνεις από κοντά σου με όση αλήθεια μπορεί ν αντέξει. Δεν χρειάζεται να θυμώνεις με το αφεντικό σου που σε κρατάει απλήρωτο, μάθε εσύ γιατί μένεις και τί προσδοκείς (πάντως όχι τα λεφτά σου, αν δεν τα πήρες εδώ και ένα χρόνο, λίγο δύσκολο να τα πάρεις!).
Και τέλος, μη θυμώνεις με τον εαυτό σου. Τί σου φταίει; Αγάπησέ τον και μην ματαιώνεις κομμάτια του, μην τον τιμωρείς με σκληρές συμπεριφορές όπως ξεσπάσματα, και δημιούργησε μία ωραία εικόνα για σένα. Μην ξεχνάς άλλωστε, ότι για να τιμωρήσουμε κάποιον, πρώτα έχουμε κάπως τιμωρήσει τον ίδιο μας τον εαυτό.Ο Βούδας είπε: “παραμένοντας στον θυμό, είναι σαν να κρατάς στη χούφτα σου ένα αναμμένο κάρβουνο με σκοπό να το πετάξεις σ εκείνον που σε θύμωσε….αλλά ουσιαστικά εσύ είσαι εκείνος που καίγεται.”
Σκέψου το!