Δεν είμαι ένοχος, έχω άλλοθι και μάλιστα ισχυρότατο. Είμαι ένοχος, δεν έχω κανένα άλλοθι.
Το άλλοθι, σημαίνει σε άλλο μέρος και είναι για τον κατηγορούμενο η δυνατή ένδειξη της αθωότητάς του και για τον επικρινόμενο η δικαιολογία του για ν αντιμετωπίσει με επιτυχία κάποια κατηγορία. Το ψάχνουμε, το βρίσκουμε, το έχουμε στο τσεπάκι μας και το βγάζουμε να το χρησιμοποιήσουμε ανά πάσα στιγμή! Και γιατί αλήθεια, δεν λέμε, άσε με τώρα, είμαι αλλού;
Αυτή δεν είναι η ουσία για κάποιον που θέλει άλλοθι για την συμπεριφορά του; Είναι αλλού. Σαν σκέψη, σαν πράξη, σαν σώμα, σαν έρωτας. Αλλού. Όχι εκεί που του ζητούν να είναι πάντως.
Συναντώ ανθρώπους, που ψάχνουν απεγνωσμένα άλλοθι για πολλές τους συμπεριφορές. Την απιστία, την αδιαφορία, το ψέμα, την ανεργία, την τρέλα. Και πολλές φορές, επισκέπτονται ειδικό για να τους τα ενισχύσει. Για να ακούσουν αυτό το δίκιο έχεις και να φύγουν με ήσυχη την συνείδησή τους. Ε…δε γίνεται δουλειά έτσι!
Οι άνθρωποι που ψάχνουν αυτό το ρημάδι το άλλοθι, δεν έχουν ακόμη βρει την αιτία της συμπεριφοράς τους και δεν έχουν επίσης βρει ανθρώπους κατάλληλους να τους αποδεχτούν. Νοιώθουν ασήμαντοι χωρίς την αποδοχή και χρησιμοποιώντας άλλοθι, καταφεύγουν ή μάλλον ψαρεύουν την απενοχοποιημένη αποδοχή. Εντάξει, έχεις δίκιο γιατί έχεις άλλοθι, δηλαδή καλή δικαιολογία. Τόσο καλή, που σου συγχωρώ τα πάντα. Και μετά; Αυτός ο ίδιος, βρίσκει καινούριες συμπεριφορές για να προκαλέσει, νέα τερτίπια για να φανεί και τελικά νέους τρόπους να τιμωρήσει και να τιμωρηθεί.
Δεν έχεις σκεφτεί, ότι τα άλλοθι τελειώνουν; Θα πρέπει ν αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα. Του εαυτού σου και των άλλων. Θα πρέπει να δεις τί έχεις ανάγκη και ποιος μπορεί να στην καλύψει. Τι θα πει δεν χωρίζω γιατί έχω παιδιά. Τι θα πει δεν πάω να δουλέψω γιατί έχω δύο μεταπτυχιακά. Τι θα πει δεν θέλω τη γυναίκα μου γιατί πάχυνε; Τι θα πει μόλις χώρισα και κατεβάζω ένα μπουκάλι στην καθισιά μου; Τι θα πει έχω νεύρα φεύγω από το σπίτι; Ε….αλήθεια λέμε τώρα, έτσι;
Κοιτάξου στον καθρέφτη σου και αναρωτήσου τί θέλεις. Και μετά δες δίπλα σου αν αυτός που του τα ζητάς τα έχει. Αλλιώς τζάμπα τα ζητάς και άσε τις δικαιολογίες.
Η οικογένεια, το σχολείο και οι φίλοι, είναι οι πρώτες μικρές κοινωνίες που μπαίνουμε. Κάτσε και σκέψου, πόσες φορές τότε, αναγκάστηκες να το παίξεις άρρωστος για να σε λυπηθούν, πονεμένος για να σε παίξουν και κλαψιάρης για να σε χαϊδέψουν. Και μετά δες και το παρόν σου. Πότε σε πιάνει πονοκέφαλος, ή το στομάχι σου, πότε το παίζεις θυμωμένος και πότε τελικά γκρινιάζεις χωρίς λόγο. Να το πάμε και λίγο πιο βαθιά….θύμωσες πριν καν πεις στον σύντροφό σου ότι θα βγεις έξω με φίλους, είπες ότι είσαι άρρωστος στο γραφείο για να μην παρακολουθήσεις εκείνο το σεμινάριο και επικαλείσαι τον γνωστό πια πονοκέφαλο όταν δεν θέλεις σεξ. Δεν είναι τα λευκά ψέμματα, είναι τα απαραίτητα άλλοθι, είναι το ότι είσαι αλλού βρε παιδί μου και δεν το λες! Αντιστέκεσαι τόσο πολύ στην αλήθεια σου, που να σου πω ένα μυστικό; Θα αρρωστήσεις αλήθεια. Δεν θα έχεις διάθεση. Δεν θα μπορείς να ξεχωρίσεις την πραγματικότητα από το ψέμα. Και όχι τίποτε άλλο… θα έχεις και την απαίτηση να σε καταλάβουν. Αλλά μετά, πως θα βρεις δικαιολογία να είσαι στεναχωρημένος και μόνος και κατατρεγμένος και καημένος και κατσούφης και μαγκούφης και σας παρακαλώ προσέξτε με και αν θέλετε χαϊδέψτε με κιόλας και δεν με πόνεσε κανείς, δεν μ αγάπησε κανείς….ε; πώς; Ξύπνα! Είσαι σημαντικός και μοναδικός πρώτα για σένα και μετά για όλους τους άλλους που εσύ θεωρείς σημαντικούς. Δεν χωρά καμία δικαιολογία να μην το ψάξεις!
(εκτός από τη σοκολάτα, που σαν άλλοθι πιάνει πάντα!!!!!!!!!!)