Είναι αρκετές οι φορές που στο μυαλό σου γυρνά ξανά και ξανά μία παλιά αγάπη.
Ένας άνθρωπος από το παρελθόν, που ίσως και να σε πλήγωσε, αλλά θέλεις με κάποιον τρόπο να ξανασυναντήσεις, ν αλλάξεις την ιστορία και να είστε ξανά μαζί… η μία εκδοχή… έχει κι άλλες! Να τον εκδικηθείς, να τον πληγώσεις, να τον κάνεις να νοιώσει όπως εσύ όταν σ άφησε, να τον κάνεις να πονέσει!
Το σκέφτεσαι συνέχεια, διστάζεις, δίνεις βάση στον περίγυρό σου και το μόνο που κάνεις τελικά είναι να μένεις στάσιμος σε μία κατάσταση που προκαλεί πόνο. Οι σχέσεις που δημιουργείς να είναι μία προσπάθεια αναβίωση εκείνης της παλιάς, ή ακόμη χειρότερα να μην δημιουργείς καμμία σχέση. Απλά να αναλώνεσαι σε σύντομες επαφές. Και φυσικά να πιστεύεις, έστω και βαθιά μέσα σου, ότι είσαι ανίκανος να κάνεις καινούρια σχέση, ότι κανείς δεν είναι όπως τον πρώην και ότι δεν πρόκειται ποτέ ν αφεθείς τελείως όπως έκανες μ εκείνη την παλιοαγάπη…….αυτοτιμωρία, αυτο αποκλεισμός και τελικά απέραντη μοναξιά!
Τί γίνεται λοιπόν Θα ξαναγυρίσεις ή θα αφήσεις αυτή την παλιά πληγή ανοιχτή και με κάθε ευκαιρία θα την ξαναξύνεις να ματώνει; Ή μήπως παίρνεις το θάρρος να τη γιατρέψεις μια για πάντα;
Όταν ήσουνα με κείνη την παλιά αγάπη, ήσουν και ένας άλλος άνθρωπος. Ακόμη και αν αυτό το παρελθόν στο οποίο αναφερόμαστε είναι ένας χρόνος πριν. Πόσο μάλλον για νεανικές αγάπες. Εκείνος ο άνθρωπος που ήσουν, είχε άλλες απαιτήσεις, άλλα θέλω, άλλες έννοιες και άλλη διάθεση. Ίσως να σκέφτεσαι εκείνη την παλιά αγάπη και ν αναπολείς την εποχή που ήσουν αλλιώς και εσύ. “Ίσως πάλι να σου έδωσε μία υπόσχεση που δεν μπόρεσε να κρατήσει και τώρα στην μοναξιά σου, θυμώνεις μαζί του (σου;). «Θα σ αγαπώ για πάντα. Θα σου χαρίσω την ευτυχία. Θα είμαι εδώ ότι και αν γίνει». Και έφυγε. Έφυγες. Και τώρα; Παρακαλάς να συναντηθείτε, να σε δει πώς άλλαξες και ελπίζεις να μετανοιώσει που δεν είστε πια μαζί, να σου πει συγγνώμη και να ξαναρχίσετε. Μα οι παλιές αγάπες ανήκουν στο παρελθόν, έτσι δεν είναι; Τί να πρωτοδιορθώσεις από κάτι που πέρασε. Την συμπεριφορά, τα λόγια, τις πράξεις; Αυτά πέρασαν.
Πραγματικά πιστεύω πως όλα στη ζωή μας είναι ένας κύκλος.Που σαν δεν κλείσει σωστά, ή έστω με τον τρόπο που εμείς θέλουμε, πάντα θα μένει ανοιχτός και δεν θα μας αφήνει να προχωρήσουμε.Θα βρίσκουμε την ανοιχτή γραμμούλα μπροστά μας και θα γυρνάμε πάλι στην αρχή.
Συμβουλεύω τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι δεν ξεπέρασαν έναν έρωτα, να ψάξουμε μαζί να βρούμε την αρχή του κύκλου.Να δούμε πόσα βήματα έκαναν μπροστά μ αυτόν τον άνθρωπο και πόσα πίσω.Και έτσι ν ανακαλύψουμε σε ποιο ακριβώς κομμάτι γυρνάνε. Τί είναι δηλαδή αυτό που δεν τους αφήνει να προχωρήσουν και να αποδεχτούν την απόφαση του άλλου να μην είναι πια μαζί. Και τί είναι εκείνο που τους κάνει ν αναπολούν και να θυμούνται έναν άνθρωπο που ναι μεν τους έβγαζε ένα κομμάτι του εαυτού τους που αγαπούσαν πάρα πολύ, αλλά τώρα δεν υπάρχει πια. Και ας σκεφτούν λίγο….το κομμάτι αυτό γιατί δεν υπάρχει πιά; Πού χάθηκε και πώς γίνεται να ξαναγεννηθεί; Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα τους, στην ουσία θέλουν πίσω χρησιμοποιώντας το άλλοθι της παλιάς αγάπης;
Εγώ λέω, η χαρά. Το γέλιο και η ευτυχία. Η διασκέδαση και η ανέμελη σκέψη. Η διάθεση και η ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά, ότι τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί που θα χαλάσει αυτό το ροζ συννεφάκι ζωής. Μα η ζωή προχωρά και φέρνει άλλες χαρές, άλλες λύπες, άλλα προβλήματα. Μην κλείνεις τα μάτια σου στο παρόν. Βρες έναν άνθρωπο να σταθεί δίπλα σου έτσι όπως είσαι τώρα. Με όλη την εμπειρία που κουβαλάς και με την ομορφιά που σου έδωσε ο καιρός που πέρασε. Άλλωστε το είπαμε. Δεν γυρνάμε στην αρχή του κύκλου να διορθώσουμε. Βλέπουμε την έξοδο δίπλα στις προσδοκίες που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν, βγαίνουμε και ανοίγουμε άλλους κύκλους.
Και όσο να φανεί παράξενο, παλιά αγάπη είναι και μία δουλειά, μία παρέα, μία εκπαίδευση, ένα ταξίδι. Κομμάτια του εαυτού, που στο παρελθόν αγαπούσαμε, συμπεριφορές που δεν μπορούμε με τίποτα να ξανα έχουμε. Και τις θέλουμε πίσω.
Παλιά αγάπη όμως δεν είναι ένας γάμος με παιδιά, εκεί είναι αλλιώς τα πράγματα. Είναι παντοτινό δέσιμο, αλλά όχι αγάπη με τον πρώην σύζυγο. Μην μπερδεύουμε συναισθήματα.
Και μπορεί η Βαμβουνάκη να λέει ότι οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο, εγώ όμως πιστεύω ότι οι παλιές αγάπες πάνε εκεί που τις στέλνουμε εμείς…